عَبدُالله زاده فَریوَر،عبدالله (تفلیس۱۲۶۷ـ تهران۱۳۳۸ش)
کارگردان تئاتر ایران. از پیشکسوتان عرصۀ تئاتر در تبریز بود، که در گسترش هنرهای نمایشی در مدارس تبریز نقش مؤثری داشت. در سال هایی که در بادکوبه اقامت داشت، از هنر نمایش به مثابۀ وسیله ای برای بالا بردن آگاهی ایرانیان و از عواید فروش بلیت برای کمک به دانش آموزان مستمند استفاده کرد. او در ۱۲۹۷ش در تبریز سکونت کرد، و در مدرسۀ محمدیه ناظم بود. در خلال سال های ۱۲۹۸ تا ۱۳۲۰ش نمایش نامه های بسیاری را بر روی صحنه برد، که نام شماری از آن ها به قرار زیر است: جشن نوروز یا سیاوش، حکایت مسیو ژوردان/حکیم نباتات فرانسوی، درویش مست علی شاه/جادوکن مشهور، و کمدی چهار پرده ای از میرزا فتحعلی آخوندزاده. عبدالله زاده فریور در یکی از مدارس اسلامی به تحصیل پرداخت. خود او بعدها در گنجه و بادکوبه به تدریس زبان روسی و فارسی و ریاضیات همت گماشت، و «روزنامۀ آذربایجان» را منتشر کرد. عمدۀ فعالیت های تئاتری او تا ۱۳۲۰ش در مدارس تبریز متمرکز بود، و پس از انحلال فرقۀ دموکرات آذربایجان در ۱۳۲۵ش به تهران منتقل و در ۱۳۳۱ش از آموزش و پرورش بازنشسته شد، و در تهران درگذشت.
کارگردان تئاتر ایران. از پیشکسوتان عرصۀ تئاتر در تبریز بود، که در گسترش هنرهای نمایشی در مدارس تبریز نقش مؤثری داشت. در سال هایی که در بادکوبه اقامت داشت، از هنر نمایش به مثابۀ وسیله ای برای بالا بردن آگاهی ایرانیان و از عواید فروش بلیت برای کمک به دانش آموزان مستمند استفاده کرد. او در ۱۲۹۷ش در تبریز سکونت کرد، و در مدرسۀ محمدیه ناظم بود. در خلال سال های ۱۲۹۸ تا ۱۳۲۰ش نمایش نامه های بسیاری را بر روی صحنه برد، که نام شماری از آن ها به قرار زیر است: جشن نوروز یا سیاوش، حکایت مسیو ژوردان/حکیم نباتات فرانسوی، درویش مست علی شاه/جادوکن مشهور، و کمدی چهار پرده ای از میرزا فتحعلی آخوندزاده. عبدالله زاده فریور در یکی از مدارس اسلامی به تحصیل پرداخت. خود او بعدها در گنجه و بادکوبه به تدریس زبان روسی و فارسی و ریاضیات همت گماشت، و «روزنامۀ آذربایجان» را منتشر کرد. عمدۀ فعالیت های تئاتری او تا ۱۳۲۰ش در مدارس تبریز متمرکز بود، و پس از انحلال فرقۀ دموکرات آذربایجان در ۱۳۲۵ش به تهران منتقل و در ۱۳۳۱ش از آموزش و پرورش بازنشسته شد، و در تهران درگذشت.