عبدالله حائری مازندرانی ( رحمت علیشاه ) ( زادهٔ کربلا ۱۲۴۱ خورشیدی – درگذشتهٔ در تهران ۱۳۱۶ خورشیدی ) از مشایخ کبار سلسلهٔ نعمت اللهی گنابادی بود.
نامش عبدالله و پدرش زین العابدین حائری مازندرانی، از مراجع بزرگ کربلا، بود. در سال ۱۲۸۴ ( قمری ) متولد شد و آخرین فرزند پدرش بود. در نزد پدرش و چندتن دیگر از علمای بزرگ عراق تحصیل کرد و در سن بیست سالگی از پدرش اجازه اجتهاد گرفت. در سال ۱۳۰۵ ( قمری ) در کربلا برای نخستین بار با سلطان علیشاه گنابادی که از مکه به کربلا آمده بود ملاقات کرد و مجذوب و سرسپرده او شد؛ ولی به محض آنکه این امر آشکار گشت، برادرش حسین حائری او را با ضرب و شتم از کربلا راند و در برابر مردم از خود طرد کرد. در سال ۱۳۱۱ ( قمری ) از طرف سلطان علیشاه مأذون در اخذ بیعت ولایتی شد و به رحمت علی ملقب گردید. او خدمات زیادی برای سلسله نعمت اللهی انجام داد که از آن جمله یافتن فرزند گمشده سلطان علیشاه که پس از پدرش قطب بعدی سلسله شد، و بازگرداندن او به بیدخت بود. در دوران ۱۰ سالهٔ قطبیت ملاعلی گنابادی نورعلیشاه ثانی، اجازهٔ شیخیت او تمدید و به رحمت علیشاه ملقب شد. رحمت علیشاه در سفر آخر نورعلیشاه ثانی در کاشان همراه او بود و پس از مسموم شدن قطب، او را به شهرری منتقل کرد و به خاک سپرد. پس از رحلت نورعلیشاه با جانشین او محمّدحسن گنابادی صالح علیشاه تجدید بیعت کرد و از طرف او نیز مأذون در شیخیت شد. در سال ۱۳۵۶ قمری ( ۱۳۱۶ خورشیدی ) در تهران بدرود حیات گفت و در حرم شاه عبدالعظیم حسنی و در مقبره ای که سعادت علیشاه و نورعلیشاه ثانی مدفون بودند دفن شد. [ ۱] [ ۲]
فضلا و استادان بسیاری مثل استاد بدیع الزمان فروزانفر در خدمتش تلمّذ می کردند و کسب فیض می نمودند، فروزانفر در مقدّمه فیه مافیه مصَحَّح خود از او چنین یاد می کند: «درین میان آن معدن ظرافت و کان ملاحت حاج شیخ عبدالله حائری که پیوسته اش به مدد تشویق در کار می آورد، در اواخر سال ۱۳۱۶ رخت به سرای جاوید افکند. جانش غریق رحمت است؛ یا ربّ غرقه تر باد. [ ۳] »[ ۴] »
رحمت علیشاه با رضاشاه رابطه بسیار صمیمی داشت، به نحوی که رضاشاه در دوران پادشاهی به ملاقات او می رفت و به توصیه های او عمل می کرد. با توصیه او رضاشاه حکم اعدام زین العابدین رهنما را به تبعید تقلیل داد. فرزندش هادی حائری و بدیع الزمان فروزانفر از شاگردان معروف او بودند. وی به همراه سید نصرالله اخوی، محمدکاظم عصار، علی بابا فیروزکوهی، سید محمد فاطمی قمی و منصور السلطنه قانون حقوق مدنی ایران را در زمان پهلوی اول نگاشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنامش عبدالله و پدرش زین العابدین حائری مازندرانی، از مراجع بزرگ کربلا، بود. در سال ۱۲۸۴ ( قمری ) متولد شد و آخرین فرزند پدرش بود. در نزد پدرش و چندتن دیگر از علمای بزرگ عراق تحصیل کرد و در سن بیست سالگی از پدرش اجازه اجتهاد گرفت. در سال ۱۳۰۵ ( قمری ) در کربلا برای نخستین بار با سلطان علیشاه گنابادی که از مکه به کربلا آمده بود ملاقات کرد و مجذوب و سرسپرده او شد؛ ولی به محض آنکه این امر آشکار گشت، برادرش حسین حائری او را با ضرب و شتم از کربلا راند و در برابر مردم از خود طرد کرد. در سال ۱۳۱۱ ( قمری ) از طرف سلطان علیشاه مأذون در اخذ بیعت ولایتی شد و به رحمت علی ملقب گردید. او خدمات زیادی برای سلسله نعمت اللهی انجام داد که از آن جمله یافتن فرزند گمشده سلطان علیشاه که پس از پدرش قطب بعدی سلسله شد، و بازگرداندن او به بیدخت بود. در دوران ۱۰ سالهٔ قطبیت ملاعلی گنابادی نورعلیشاه ثانی، اجازهٔ شیخیت او تمدید و به رحمت علیشاه ملقب شد. رحمت علیشاه در سفر آخر نورعلیشاه ثانی در کاشان همراه او بود و پس از مسموم شدن قطب، او را به شهرری منتقل کرد و به خاک سپرد. پس از رحلت نورعلیشاه با جانشین او محمّدحسن گنابادی صالح علیشاه تجدید بیعت کرد و از طرف او نیز مأذون در شیخیت شد. در سال ۱۳۵۶ قمری ( ۱۳۱۶ خورشیدی ) در تهران بدرود حیات گفت و در حرم شاه عبدالعظیم حسنی و در مقبره ای که سعادت علیشاه و نورعلیشاه ثانی مدفون بودند دفن شد. [ ۱] [ ۲]
فضلا و استادان بسیاری مثل استاد بدیع الزمان فروزانفر در خدمتش تلمّذ می کردند و کسب فیض می نمودند، فروزانفر در مقدّمه فیه مافیه مصَحَّح خود از او چنین یاد می کند: «درین میان آن معدن ظرافت و کان ملاحت حاج شیخ عبدالله حائری که پیوسته اش به مدد تشویق در کار می آورد، در اواخر سال ۱۳۱۶ رخت به سرای جاوید افکند. جانش غریق رحمت است؛ یا ربّ غرقه تر باد. [ ۳] »[ ۴] »
رحمت علیشاه با رضاشاه رابطه بسیار صمیمی داشت، به نحوی که رضاشاه در دوران پادشاهی به ملاقات او می رفت و به توصیه های او عمل می کرد. با توصیه او رضاشاه حکم اعدام زین العابدین رهنما را به تبعید تقلیل داد. فرزندش هادی حائری و بدیع الزمان فروزانفر از شاگردان معروف او بودند. وی به همراه سید نصرالله اخوی، محمدکاظم عصار، علی بابا فیروزکوهی، سید محمد فاطمی قمی و منصور السلطنه قانون حقوق مدنی ایران را در زمان پهلوی اول نگاشت.
wiki: عبدالله حائری