[ویکی فقه] عبداللّه بن محمد بغدادی. ابو القاسم عبد اللّه بن محمد بغدادی( ۴۱۰- ۴۸۵ ق) شاعر ، ادیب، لغوی و قرآن پژوه است. او شاعری ظرافت پیشه و صاحب طبعی روان و اهل طنز و فکاهه بود .
ابو القاسم عبدالله (عبد الباقی) بن محمد بغدادی (ذیقعده ۴۱۰- ۴ محرم ۴۸۵/ مارس ۱۰۲۰- ۱۵ فوریه ۱۰۹۲)، شاعر، کاتب، ادیب و لغوی می باشد که «ناقیا» یا «باقیا» نام نیای بزرگ اوست او خود به «ابن بندار»، «بندار» نیز معروف بوده است. ابن ناقیا در بغداد ، در حریم طاهری (محله ای که سابقا کاخهای طاهریان در آن واقع شده بود) چشم به جهان گشود و دوران کودکی خود را در آنجا گذرانید و به همین جهت، او را «حریمی» نیز خوانده اند . وی مقدمات دانش و ادب را نزد پدر و دیگر دانشمندان و ادیبان آن سامان فراگرفت . چنین می نماید که ابن ناقیا، در کسب دانش، بیش از همه مرهون تعلیمات استادش ابو اسحاق شیرازی (۳۹۳- ۴۷۶ ق/ ۱۰۰۳- ۱۰۸۳ م) بوده است .
ابو القاسم عبدالله (عبد الباقی) بن محمد بغدادی (ذیقعده ۴۱۰- ۴ محرم ۴۸۵/ مارس ۱۰۲۰- ۱۵ فوریه ۱۰۹۲)، شاعر، کاتب، ادیب و لغوی می باشد که «ناقیا» یا «باقیا» نام نیای بزرگ اوست او خود به «ابن بندار»، «بندار» نیز معروف بوده است. ابن ناقیا در بغداد ، در حریم طاهری (محله ای که سابقا کاخهای طاهریان در آن واقع شده بود) چشم به جهان گشود و دوران کودکی خود را در آنجا گذرانید و به همین جهت، او را «حریمی» نیز خوانده اند . وی مقدمات دانش و ادب را نزد پدر و دیگر دانشمندان و ادیبان آن سامان فراگرفت . چنین می نماید که ابن ناقیا، در کسب دانش، بیش از همه مرهون تعلیمات استادش ابو اسحاق شیرازی (۳۹۳- ۴۷۶ ق/ ۱۰۰۳- ۱۰۸۳ م) بوده است .
[ویکی فقه] ابو القاسم عبد اللّه بن محمد بغدادی( ۴۱۰- ۴۸۵ ق) شاعر ، ادیب، لغوی و قرآن پژوه است. او شاعری ظرافت پیشه و صاحب طبعی روان و اهل طنز و فکاهه بود .
ابو القاسم عبدالله (عبد الباقی) بن محمد بغدادی (ذیقعده ۴۱۰- ۴ محرم ۴۸۵/ مارس ۱۰۲۰- ۱۵ فوریه ۱۰۹۲)، شاعر، کاتب، ادیب و لغوی می باشد که «ناقیا» یا «باقیا» نام نیای بزرگ اوست او خود به «ابن بندار»، «بندار» نیز معروف بوده است. ابن ناقیا در بغداد ، در حریم طاهری (محله ای که سابقا کاخهای طاهریان در آن واقع شده بود) چشم به جهان گشود و دوران کودکی خود را در آنجا گذرانید و به همین جهت، او را «حریمی» نیز خوانده اند . وی مقدمات دانش و ادب را نزد پدر و دیگر دانشمندان و ادیبان آن سامان فراگرفت . چنین می نماید که ابن ناقیا، در کسب دانش، بیش از همه مرهون تعلیمات استادش ابو اسحاق شیرازی (۳۹۳- ۴۷۶ ق/ ۱۰۰۳- ۱۰۸۳ م) بوده است .
ابو اسحاق شیرازی
ابن ناقیا شاگرد ابو اسحاق شیرازی است. ابو اسحاق از علمای بزرگ مذهب شافعی و مردی بسیار پارسا بود و در ۴۱۵ ق وارد بغداد شد و به گفته ابن نجار، بیشتر دانشمندان آن روزگار شاگردان وی بودند .
هزل و طنز
ابن ناقیا بیش از هر چیز، به «هزل» و «مجون» شهرت یافته است و گویی در هیچ مناسبتی از شوخی و مزاح و حتی طنزهای گزنده فروگذار نمی کرده است. یکی از شیرین ترین طنزهای او، پاسخی است که فی البداهه به ابن شبل و شعر مفاخره آمیز او داده است. در بیتی از آن به او گفته است: «همان وجود تو در پشت آدم و بدشگونی تو بود که او را از خلد برین فرود آورد. اگر آدم خبر می داشت که تو از نسل او پدید خواهی آمد، خود را مقطوع النسل می کرد!». وقتی به او گفتند: مگر نه اینست که تو نزد ابن شبل حدیث فرا گرفته ای؟! گفت: «چرا! وگرنه، این کودنی را که من دارم، از کجا می آوردم؟» این طرز رفتار و این شیوه گفتار ابن ناقیا که دامن اهل شریعت را هم گاه می گرفت، باعث گردید که او را، به رغم شهرت به پیروی از آیین حنفی ، به زندقه و کفر متهم گردانند و عقاید بت پرستان و دهریان و نیز تدوین رساله ای در تعطیل صفات باری تعالی را به او نسبت دهند و این سخن کفرآمیز وی را همه جا بازگو کنند که: « نهر شراب و نهر شیر و نهر عسل در آسمان هست، اما از هیچ یک تاکنون قطره ای بر زمین نچکیده، و تنها این آب که خانه ها را ویران می سازد و سقفها را فرو می ریزد، همواره بر زمین می بارد! » چنانکه از مقدمه مقامات او برمی آید، وی شوخ طبعی و طنزگویی و فکاهه سرایی را شیوه ادبی کهنی به شمار می آورده و میان وارستگی و پارسایی و هزل و مطایبه منافاتی نمی دیده است .
سرودن شعر
...
ابو القاسم عبدالله (عبد الباقی) بن محمد بغدادی (ذیقعده ۴۱۰- ۴ محرم ۴۸۵/ مارس ۱۰۲۰- ۱۵ فوریه ۱۰۹۲)، شاعر، کاتب، ادیب و لغوی می باشد که «ناقیا» یا «باقیا» نام نیای بزرگ اوست او خود به «ابن بندار»، «بندار» نیز معروف بوده است. ابن ناقیا در بغداد ، در حریم طاهری (محله ای که سابقا کاخهای طاهریان در آن واقع شده بود) چشم به جهان گشود و دوران کودکی خود را در آنجا گذرانید و به همین جهت، او را «حریمی» نیز خوانده اند . وی مقدمات دانش و ادب را نزد پدر و دیگر دانشمندان و ادیبان آن سامان فراگرفت . چنین می نماید که ابن ناقیا، در کسب دانش، بیش از همه مرهون تعلیمات استادش ابو اسحاق شیرازی (۳۹۳- ۴۷۶ ق/ ۱۰۰۳- ۱۰۸۳ م) بوده است .
ابو اسحاق شیرازی
ابن ناقیا شاگرد ابو اسحاق شیرازی است. ابو اسحاق از علمای بزرگ مذهب شافعی و مردی بسیار پارسا بود و در ۴۱۵ ق وارد بغداد شد و به گفته ابن نجار، بیشتر دانشمندان آن روزگار شاگردان وی بودند .
هزل و طنز
ابن ناقیا بیش از هر چیز، به «هزل» و «مجون» شهرت یافته است و گویی در هیچ مناسبتی از شوخی و مزاح و حتی طنزهای گزنده فروگذار نمی کرده است. یکی از شیرین ترین طنزهای او، پاسخی است که فی البداهه به ابن شبل و شعر مفاخره آمیز او داده است. در بیتی از آن به او گفته است: «همان وجود تو در پشت آدم و بدشگونی تو بود که او را از خلد برین فرود آورد. اگر آدم خبر می داشت که تو از نسل او پدید خواهی آمد، خود را مقطوع النسل می کرد!». وقتی به او گفتند: مگر نه اینست که تو نزد ابن شبل حدیث فرا گرفته ای؟! گفت: «چرا! وگرنه، این کودنی را که من دارم، از کجا می آوردم؟» این طرز رفتار و این شیوه گفتار ابن ناقیا که دامن اهل شریعت را هم گاه می گرفت، باعث گردید که او را، به رغم شهرت به پیروی از آیین حنفی ، به زندقه و کفر متهم گردانند و عقاید بت پرستان و دهریان و نیز تدوین رساله ای در تعطیل صفات باری تعالی را به او نسبت دهند و این سخن کفرآمیز وی را همه جا بازگو کنند که: « نهر شراب و نهر شیر و نهر عسل در آسمان هست، اما از هیچ یک تاکنون قطره ای بر زمین نچکیده، و تنها این آب که خانه ها را ویران می سازد و سقفها را فرو می ریزد، همواره بر زمین می بارد! » چنانکه از مقدمه مقامات او برمی آید، وی شوخ طبعی و طنزگویی و فکاهه سرایی را شیوه ادبی کهنی به شمار می آورده و میان وارستگی و پارسایی و هزل و مطایبه منافاتی نمی دیده است .
سرودن شعر
...
wikifeqh: عبداللّه_بن_محمد_بغدادی