عبدالله بن حصین ازدی

[ویکی فقه] عبدالله از یاران عمر بن سعد و از کسانی بود که مانع رسیدن آب به خیام امام حسین (علیه السّلام) و یارانش شده بود.
نقل شده که پس از بستن آب فرات بر فرزند پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم)، بانگ بر آورد که «ای حسین (علیه السّلام)، آیا این آب را می بینی که در صفا و زلالی چونان سینه آسمان است به خدا قسم قطره ای از این آب نخواهی نوشید تا آن وقت که از تشنگی بمیری. »امام حسین (علیه السّلام) چون صدایش را شنید فرمود: «تو کیستی که این چنین سخن می گویی؟» او خود را معرفی کرد؛ آن حضرت (علیه السّلام) فرمود: «اللهم اقتله عطشانا و لا تغفر له ابدا؛ خدایا او را تشنه بمیران و هرگز او را نیامرز.»
عاقبت عبدالله
روایت شده که پس از این واقعه عبدالله بیمار شد و تشنگی بر او غالب گشت و هر قدر آب می نوشید تشنگی او فرو نمی نشست او آن قدر آب نوشید و از تشنگی فریاد زد تا اینکه سرانجام جان به جان آفرین تسلیم کرد.