عبدالله بن حسین

عَبدُالله بن حسین (۱۹۶۲)
عَبدُالله بن حسین
عَبدُالله بن حسین
عَبدُالله بن حسین
عَبدُالله بن حسین
عَبدُالله بن حسین
عَبدُالله بن حسین
عَبدُالله بن حسین
(یا: ملک عبدالله دوم) پادشاه اردن (حک: از ۱۹۹۹). پس از مرگ پدرش، حسین بن طلال، که از ۱۹۵۲ پادشاه اردن هاشمی بود، بر تخت پادشاهی نشست. عبدالله که در ارتش اردن درجۀ سپهبدی داشت و در امور کشورداری بی تجربه بود، چهارمین پادشاه این کشور کوچک، اما از نظر استراتژیکی مهم، شد. او قول داد که میراث ملک حسین را حفظ کند و سیاست میانه روی و تعهد به صلح در خاورمیانه را دنبال کند. عبدالله در ۲۵ ژانویۀ ۱۹۹۹ هنگامی به شهرت رسید که ملک حسین او را جانشین برادرِ خود، حسن، اعلام کرد، در حالی که حسن از ۳۴ سال پیش مقام ولیعهدی داشت. عبدالله را کمی پس از تولدش ولیعهد اعلام کردند، اما در ۱۹۶۵ این عنوان را به عمویش واگذار کردند، زیرا ملک حسین، می خواست مردی بزرگ سال در ادارۀ امور کشور به او کمک کند. بازگرداندن ولیعهدی به عبدالله حاکی از وجود اختلاف در دربار سلطنتی بود و دربارۀ توانایی عبدالله در رویارویی با چالش های رهبری در کشوری با مشکلات اقتصادی و همسایگان بی ثبات پرسش هایی برانگیخت. لیکن، دیپلمات ها خیلی زود از نشانه های بلوغ، که در پادشاه جوان دیدند، و تعهد او به حفظ سیاست های پدرش دلگرم شدند. انتقال سلطنت به عبدالله، به سبب پایگاه قدرتش در ارتش، که افراد آن بیشتر اعراب بدویاند، و زیربنای پشتیبانی از خاندان سلطنت را تشکیل می دهند، به آرامی صورت گرفت. همچنین، با مخالفت فلسطینی هایی، که بخش مهمی از ساکنان کشورش را تشکیل می داد، روبه رو نشد؛ چون شاهزاده خانم رانیه، همسر او، فلسطینی و اهل کرانۀ باختری است. عبدالله برادر ناتنی اش، حمزه، را به منزلۀ اقدامی در جهت تحکیم صفوف خاندان سلطنت، به ولیعهدی برگزید. حمزه فرزند ارشد ملکه نور، چهارمین همسر ملک حسین، است. عبدالله فرزند تونی گاردینر، دومین همسر ملک حسین، است که زنی انگلیسی بود. در انگلستان و امریکا درس خواند.