عبدالله بن جعفر الصادق

[ویکی شیعه] عبدالله بن جعفر معروف به عبدالله اَفطَح دومین پسر امام صادق(ع) که پس از شهادت ایشان، ادعای امامت کرد و پیروان او به فطحیه معروف شدند. بخشی از کسانی که به عبدالله گرویدند، به دلیل بی بهره بودن او از علوم دینی، بزودی از او برگشتند. عبدالله هفتاد روز پس از ادعای امامت، درگذشت و چون فرزندی نداشت باقیمانده پیروانش نیز به امامت امام کاظم(ع) بازگشتند.
عبدالله دومین پسر امام صادق(ع) (پس از اسماعیل ) بود. مادرش فاطمه دختر حسین بن علی بن حسین بن علی(ع) بود. او بخاطرِ داشتن سرِ پهن (افطح الرأس) یا پاهای پهن (افطح الرِجلَین) به عبدالله افطح معروف بود. بنابر نقل شیخ مفید، جایگاه عبدالله نزد پدرش همانند دیگر برادرانش نبود چرا که او از نظر اعتقادی متهم به مخالفت با پدرش بود و با حشویه نشست و برخاست می کرد و به مذهب مرجئه گرایش داشت.
از عبدالله نسلی باقی نماند ولی در برخی منابع اسماعیلی و غیر آن صریحاً گفته شده است که خلفای فاطمی نخست به جای اسماعیل ، برادرش عبدالله افطح را امام و جدّ خود معرفی می کردند و سپس از این امر عدول و امامت اسماعیل را مطرح کردند.