عبدالقادر گیلانی محیی الدین

دانشنامه آزاد فارسی

عَبدُالقادِر گیلانی، مُحیی الدّین (گیلان ۴۷۰ـ بغداد ۵۶۱ق)
(یا: عبدالقادر جیلانی؛ جیلی) زاهد و عارف و صوفی ایرانی. در اصول (کلام) اشعری و در فروع (فقه) شافعی یا حنبلی بود. نسب او را هاشمی دانسته و به حضرت امام حسن (ع) منسوبش داشته اند که البته نسبتی مشکوک است. در ۱۸سالگی به بغداد رفت. ادبیات را از ابوزکریای تبریزی و فقه و حدیث را از مشایخ آن شهر آموخت. آن گاه بساط وعظ و تدریس گسترد و سرانجام درشمار عالمان نامدار آن دیار شد. پس از چندی به شیخ احمد دبّاس پیوست و عزلت گزید و به سلوک پرداخت. طریقت قادریه، که درشمار طرایق معروف کردستان و عراق است، نسب به او می برد. او خود را رسماً قطب می خوانْد و برترین عارفِ تاریخ می نامید. ادعاها و سخنان عجیب دیگری نیز از او نقل شده است. شعر نیز می سرود و محیی تخلّص می کرد. عبدالقادر، از آن پس، به دنیای تدریس و وعظ بازگشت. گویند سخنانش چنان مؤثر بود که سبب گرویدن بسیاری از یهودیان و مسیحیان به اسلام گروید. الغُنیَة لطالبی طریق الحق (قاهره، ۱۳۰۴ق)، بشائرالخیرات؛ الفتح الربّانی؛ ملفوظات گیلانی؛ الفیوضات الربّانیه و فتوح الغیب درشمار آثار اوست. چند رساله نیز دربارۀ او پرداخته اند. عبدالکریم گیلانی درشمار فرزندزادگان اوست.

پیشنهاد کاربران

بپرس