عبدالغفارخان صدیق الملک

[ویکی فقه] غفارخان - عبدالغفار خان صدیق الملک، از رجال وزارت امور خارجه در دورۀ ناصری بوده است.
تاریخ تولد او دانسته نیست. وی در دهخوارگان آذربایجان زاده شد. در تبریز للهباشی ناصرالدین میرزا (بعداً شاه) بود. از تاریخ ملقب شدن وی به صدیق الملک نیز اطلاعی نیست. غفارخان صدیق الملک پس از ورود به وزارت امور خارجه، از منشیان این وزارتخانه شد. سپس میرزا سعیدخان مؤتمن الملک، وزیر خارجۀ وقت، اورا رئیس ادارۀ محاکمات وزارت خارجه کرد. غفارخان صدیق الملک در ۱۲۶۸ نایب دوم وزارت خارجه شد. در ۱۲۶۹ مأمور استقبال از کیت ادوارد ابت، نایب سفارت انگلیس، گردید. در ۱۲۷۶ نایب اول وزارت خارجه شد. در این سال همچنین به عضویت مصلحت خانه درآمد که برای رسیدگی به امور کشوری و لشکری و انتظام امور تأسیس شده بود. وی در ۱۲۷۷، به جای قاسم خان والی دامغانی، وزیر مختار و ایلچی مخصوص روسیه شد و به سن پطرزبورگ رفت. سپس مسئولیت رسیدگی به امور تجاری دولتهای خارجی به پسراو، میرزاجوادخان، واگذار گردید. غفارخان پس از دو سال، در ۱۲۷۹، از روسیه به ایران بازگشت. پس از بازگشت، کارگزار آذربایجان، و للـه باشی مظفرالدین میرزا (بعداً شاه) گردید. غفارخان صدیق الملک در ۱۲۸۱ برای عرض تبریک از سوی شاه به ژنرال منکویس – که به جانشینی ممالک قفقاز رسیده بود – به تفلیس رفت. وی در ۱۲۸۴ به ریش سفیدی درب¬خانۀ شاه منصوب گردید.
وفات
غفارخان صدیق الملک در ۱۲۹۵ در تبریز درگذشت و در مزار سید حمزه، واقع در محلۀ سرخاب، به خاک سپرده شد. با مرگ او، لقب صدیق الملک به میرزا محمدخان رئیس- که از کارمندان عالی¬رتبۀ وزارت خارجه بود- اعطا شد. او مردی هنرمند و خوشنویس و در سطح استادان نستعلیق نویس سدۀ سیزدهم بود. به گفتۀ ممتحن الدوله، اوراق مشق او را به جای خطوط میرعماد قزوینی، خوشنویس شهیر، خریداری می کردند. غفارخان صدیق الملک با علوم قدیمه نیز آشنایی داشت. وی شخصی مذهبی و درستکار بود و به قولی، پس از بازگشت از پطرزبورگ، ایمان و عقاید مذهبی او محکم تر شد و حتی به نوشتن شرحی بر نهج البلاغه اقدام کرد. از فرزندان او، به جز میرزا جوادخان، که به او اشاره شد، میرزا عبدالرحیم خان بودکه شاگرد مدرسۀ توپخانه بود و به منصب مهندس باشی گری خطوط تلگراف رسید و سپس در وزارت خارجه مشغول کار شد.