عبدالصبور صلاح

عَبدُالصَّبور، صَلاح (۱۹۳۱ـ۱۹۸۱)
عَبدُالصَّبور، صَلاح
شاعر، نمایش نامه نویس، و مترجم مصری. در دانشگاه قاهره درس خواند. از نویسندگان هفته نامۀ روز الیوسف و مدتی نیز سردبیر مجلۀ ادبی الکاتب بود. آثارش از نویسندگانی چون جبران و مَنْفَلوطی و مکتب های رمانتیسم و رئالیسم و سوررئالیسم الهام گرفته است. آثاری از الیوت، لورکا، والت ویتمن، و مایاکوفسکی را به عربی ترجمه کرد. نخستین مجموعۀ شعرش با نام مردم شهر من (۱۹۵۷) گواه پای بندی او به هنر متعهد است. دومین مجموعۀ شعرش با نام به شما می گویم (۱۹۶۱) از وحدت فلسفه و هنر و هماهنگی عقل و احساس حکایت می کند. در مجموعه های خواب های شهسوار کهن (۱۹۶۴) و تأمل در روزگار زخمی (۱۹۷۱)، به ارزش های اجتماعی می پردازد. او را پیش گام نمایش منظوم می شمارند. در نمایش نامه هایی که به تأثیر از الیوت و اوژن یونسکو نوشته، بی رحمی به هم نوع را ترسیم کرده است. در لیلی و مجنون (۱۹۷۰)، به اوضاع سیاسی مصر پیش از ۱۹۵۲ پرداخته است. آزادی، عدالت و حقوق بشر درون مایۀ نمایش نامه های اوست. زبانش زنده و بدیع است و از نوآورانه ترین زبان های ادبی عرب معاصر است. از دیگر آثارش: درخت شب (۱۹۷۲)؛ تراژدی حلاج (۱۹۶۴)؛ مسافر شب (۱۹۶۹)؛ پس از مرگ پادشاه (۱۹۷۳)؛ نظرات ادبی خود را در کتابی مفصل تحت عنوان زندگی من در شعر آورده است.