عبدالرحمن بن حکم ( ۱۷۶–۲۳۸ ه. ق / ۷۹۲–۸۵۲ م ) از اُمرای اموی حاکم بر اندلس بود که پایتختش در قرطبه قرار داشت. او در سن ۳۱ سالگی، مقارن با ۲۷ ذی الحجه سال ۲۰۶ هجری/ مه ۸۲۲ میلادی، پس از پدرش، حکم بن هشام به امارت قرطبه رسید. عبدالرحمن در دورهٔ حکومت ۳۱ سالهٔ خود حوادث گوناگونی را پشت سر گذاشت و اقدامات متعددی انجام داد. وی در دورهٔ زمامداری خود، جنگ های متعددی را با سرزمین های اروپایی، بخصوص فرانک ها، ترتیب داد و لشکرکشی های فراوانی را انجام داد که به واسطهٔ آن توانست سرزمین هایی را به تصرف درآورده و یا به کسب غنائم و درآمدهای فراوان بپردازد و همچنین بردگان و اسرای زیادی را به خدمت بگیرد. او همچنین در سلسله عملیات هایی به سرکوب شورش های متعدد پرداخت و توانست با تحمل مشکلاتی، بر شورشیان فائق آید. از دیگر رویدادهای مهم عصر وی نیز، برخورد مسلمانان با نورمانها بود که در ابتدا به علت غافل گیری و ضعف در تجهیزات متحمل شکست هایی گشتند، اما در ادامه توانستند بر این دشمنان جدید، پیروز گردند و حتی در آینده نیز آنان را در تهاجم به مرزهای امارت قرطبه، ناکام بگذارند. رویداد مهم دیگری که قابل ذکر است، درگیری های مذهبی در این دوره می باشد که ره آورد فشارهای مسلمانان بر مسیحیان و تحرکات عناصر متعصب در میان مسیحیان بود که به بروز شکاف ها و مشکلاتی در جامعه منجر گشت و حکومت اندلس را به خود مشغول نمود. وی به اقدامات عمرانی و ساخت امارات نیز اهمیت می داده و در دورهٔ حکومتش به اقدامات متعددی در این زمینه مبادرت ورزیده است که ساخت مسجد جامع اشبیلیه و قلعه یا دیوار آن از جملهٔ این اقدامات می باشد. به کارگیری افراد کاردان نیز از دیگر ویژگی های حکومت وی می باشد.
... [مشاهده متن کامل]
نسب عبدالرحمن را اینگونه ذکر می نمایند: عبدالرحمن بن حکم بن هشام بن عبدالرحمن. پدر او حکم، یکی از حاکمان مقتدر اموی در اندلس بود که شورش های بر ضد خود را به شدت سرکوب نمود و به تقویت پایه های حکومت امویان در اندلس همت گماشت. پیشینیان او نیز، از حکام اموی مستقر در اندلس بودند که حکومت خود را از طریق اعمال سیاست های گوناگون و به خصوص با تکیه بر نیروی نظامی به دست آوردند و برای عبدالرحمن به میراث گذاشتند. ، مادر وی نیز کنیز بود که حلاوه نام داشت. پس از مرگ حکم، عبدالرحمن که فرزند ارشد وی بود؛ بر سریر حکومت تکیه زد و به مدت ۳۱ سال، با کفایت و درایت، بر اندلس و سرزمین های اطراف حکمرانی نمود.
... [مشاهده متن کامل]
نسب عبدالرحمن را اینگونه ذکر می نمایند: عبدالرحمن بن حکم بن هشام بن عبدالرحمن. پدر او حکم، یکی از حاکمان مقتدر اموی در اندلس بود که شورش های بر ضد خود را به شدت سرکوب نمود و به تقویت پایه های حکومت امویان در اندلس همت گماشت. پیشینیان او نیز، از حکام اموی مستقر در اندلس بودند که حکومت خود را از طریق اعمال سیاست های گوناگون و به خصوص با تکیه بر نیروی نظامی به دست آوردند و برای عبدالرحمن به میراث گذاشتند. ، مادر وی نیز کنیز بود که حلاوه نام داشت. پس از مرگ حکم، عبدالرحمن که فرزند ارشد وی بود؛ بر سریر حکومت تکیه زد و به مدت ۳۱ سال، با کفایت و درایت، بر اندلس و سرزمین های اطراف حکمرانی نمود.
