عبدالخالق غژدوانی

عَبْدُالخالِق غُژدُوانی ( ـ غژدوان بخارا ۵۷۵ق)
عارف و شاعر ایرانی. پدرش، عبدالجمیل امام، از نوادگان مالک بن انس بود که از ملطیۀ عثمانی به ماوراء النهر کوچید. عبدالخالق در زادگاهش بالید و در بخارا تحصیل کرد. پس از آن که ابویعقوب یوسف همدانی، به بخارا رفت به جمع مریدان او پیوست و سال ها ملازم او بود و پس از رفتن خواجه یوسف به خراسان، خود بر مسند ارشاد نشست. عبدالخالق بنیادگذار اصلی سلسلۀ خواجگان بود. طریقۀ او بعدها، در قرن ۸ق، به نقشبندیه آوازه یافت. اشعاری از وی به جا مانده است. از آثارش: آداب طریقت/وصیتنامه/ رشحات به نثر آمیخته به نظم در اندرزهای عرفانی؛ پاس انفاس دربارۀ هشت سخن خواجگان؛ حقایق الایمان و دقایق العرفان/وصیتنامۀ خواجه عبدالخالق که ظاهراً تحریری دیگر از آداب طریقت است؛ رسالۀ صاحبیه در مقامات یوسف همدانی که منسوب به اوست.