[ویکی فقه] عبدالحسین آیتی بافقی یزدی. عبدالحسین آیتی بافقی یزدی، ادیب و شاعر و نویسنده ایرانی، در تفت از توابع یزد، در خانواده ای روحانی به دنیا آمد. عبدالحسین در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد و به آموزش ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. وی در سال ۱۳۲۰ق /۱۹۰۳م بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست، آنگاه از جامعه مسلمانان رانده شد و تقریباً ۱۸ سال به سیاحت و تبلیغ بهاییگری پرداخت. آیتی سفری به اروپا کرد و در آنجا به بطلان ادعای سران بهاییت، مبنی بر پیوستن مردم اروپا به این مذهب، پی برد. آنگاه مانند جمعی دیگر از فریب خوردگان، این مذهب را ترک کرد. وی در سال ۱۳۵۸ ق /۱۹۳۹م به یزد بازگشت و به تدریس در دبیرستانها مشغول شد و سرانجام در همان شهر درگذشت.ضیایی، آواره و آیتی تخلص های شعری او در دوران های متفاوت زندگی اش می باشند.
عبدالحسین آیتی بافقی یزدی (۱۲۸۸_۱۳۷۲ ق /۱۸۷۱ -۱۹۵۳م)، ادیب و شاعر و نویسنده ایرانی، در تفت از توابع یزد، در خانواده ای روحانی زاده شد. پدرش، شیخ محمد_معروف به حاج آخوند تفتی _ از ائمه جماعت و واعظان فاضل یزد، در زادگاه خویش مرجع امور مذهبی بود. عبدالحسین در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد و به آموزش ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. درسال ۱۳۰۳ق /۱۸۸۶م به یزد رفت و در مدرسه خانِ بزرگ به تحصیل مقدمات ادامه داد. درسال ۱۳۰۵ق / ۱۸۸۸م، به عتبات عالیات سفر کرد و به فراگیری فقه و اصول پرداخت. یک سال بعد پدرش درگذشت و او به زادگاه خویش بازگشت و در سال ۱۳۱۱ق / ۱۸۹۴م، به جای پدر نشست و به امامت جماعت و وعظ پرداخت. وی در ادب فارسی صاحب قریحه بود و از سالهای نوجوانی شعر می سرود و «ضیایی » تخلص می کرد.او در سال ۱۳۲۰ق /۱۹۰۳م بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست. آنگاه از جامعه مسلمانان رانده شد و تقریباً ۱۸ سال به سیاحت و تبلیغ بهاییگری پرداخت. در اوایل همین دوران، کواکب الدریة فی مآثر البهائیة را درباره تاریخ پیدایش این مذهب نوشت. در طی این سالها همچنان شعر نیز می سرود، و به دستور عبدالبهاء، رهبر بهاییان، تخلص خود را به« آواره » تغییر داد. در سالهای آخر زندگی عبدالبهاء مدت ۳ ماه در حیفا مهمان وی بود و با آنکه در این مدت، به اعتراف خودش بطلان دعوی بهاییان را دریافته بود، از ترک این مذهب خودداری کرد. پس از مرگ عبدالبهاء (۱۳۴۰ق / ۱۹۲۲م)، آیتی سفری به اروپا کرد و در آنجا به بطلان ادعای سران بهائیت، دایر بر اینکه بسیاری از مردم اروپا به این مذهب گرویده اند، پی برد. آنگاه مانند جمعی دیگر از فریب خوردگان، این مذهب را ترک کرد و تألیف کشف الحیل را درباره فریبکاریهای سران بهائیت آغاز کرد. وی درسال ۱۳۴۸ق /۱۹۲۹م، در تهران مقیم شد و به خدمت وزارت معارف درآمد و به تدریس در دوره متوسطه پرداخت. وی سپس به تحقیقات ادبی روی آورد و در سال ۱۳۰۸ش، نشریه ای ادبی -انتقادی به نام نمکدان تأسیس کرد که تا چند سال به طور نامنظم منتشر می شد. در این دوران با تخلص جدید «آیتی » همچنان شعر می سرود.وی در سال ۱۳۵۸ق /۱۹۳۹م به یزد منتقل و به تدریس در دبیرستانها مشغول شد و سرانجام در همان شهر درگذشت.
تألیفات
آثار زیر از او برجای مانده است :•آتشکده یزدان (تاریخ یزد)، یزد، ۱۳۵۷ق /۱۹۳۸م•اشعه حیات (شعر)، یزد، ۱۳۲۸ش•انشاء عالی، تبریز، ۱۳۱۱ش•تاریخ فلسفه، تهران، ۱۳۱۲ش•تکمیل کتاب کشف الحیل و بیان الحق، تهران•چکامه شمشیر (شعر)•خردنامه (شعر)، استانبول•روش نگارش یا موضوع نویسی، تهران•سه عروسی (داستان)، تهران، ۱۳۱۲ش•سه فراری (داستان)، تهران، ۱۳۰۶ش•سه گمشده (داستان)، تهران، ۱۳۰۶ش (۳ کتاب اخیر ترجمه سیاحت نامه دکتر ژاک آمریکایی است)•ضمیمه کشف الحیل (پاسخ به مقاله عبدالله رازی)، تهران، ۱۳۰۷ش•فرهنگ آیتی، تهران، ۱۳۱۴ش•قصیده قرآنیه یا ترانه روحی (شعر)، تهران•کتاب نَبی (ترجمه فارسی قرآن در ۳ جلد)، یزد ۱۳۲۴-۱۳۲۶ش•کشف الحیل (در افشای فرقه های بهاییان، در ۳ جلد)، تهران، ۱۳۰۷ش (این کتاب بعدها مکرر به چاپ رسیده است)•کواکب الدریة فی مآثر البهائیة (در تاریخ بهائیت)، قاهره،۱۳۴۲ق /۱۹۲۴م•گفتارآیتی، تهران،۱۳۴۷ق /۱۹۲۹م•ملکه عقل و عفریت جهل، تهران، ۱۳۱۲ش•نغمه دل (شعر)، تهران•هوگوی ایرانی، (نخستین پرواز بشر)، یزد، ۱۳۲۱ش
عبدالحسین آیتی بافقی یزدی (۱۲۸۸_۱۳۷۲ ق /۱۸۷۱ -۱۹۵۳م)، ادیب و شاعر و نویسنده ایرانی، در تفت از توابع یزد، در خانواده ای روحانی زاده شد. پدرش، شیخ محمد_معروف به حاج آخوند تفتی _ از ائمه جماعت و واعظان فاضل یزد، در زادگاه خویش مرجع امور مذهبی بود. عبدالحسین در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد و به آموزش ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. درسال ۱۳۰۳ق /۱۸۸۶م به یزد رفت و در مدرسه خانِ بزرگ به تحصیل مقدمات ادامه داد. درسال ۱۳۰۵ق / ۱۸۸۸م، به عتبات عالیات سفر کرد و به فراگیری فقه و اصول پرداخت. یک سال بعد پدرش درگذشت و او به زادگاه خویش بازگشت و در سال ۱۳۱۱ق / ۱۸۹۴م، به جای پدر نشست و به امامت جماعت و وعظ پرداخت. وی در ادب فارسی صاحب قریحه بود و از سالهای نوجوانی شعر می سرود و «ضیایی » تخلص می کرد.او در سال ۱۳۲۰ق /۱۹۰۳م بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست. آنگاه از جامعه مسلمانان رانده شد و تقریباً ۱۸ سال به سیاحت و تبلیغ بهاییگری پرداخت. در اوایل همین دوران، کواکب الدریة فی مآثر البهائیة را درباره تاریخ پیدایش این مذهب نوشت. در طی این سالها همچنان شعر نیز می سرود، و به دستور عبدالبهاء، رهبر بهاییان، تخلص خود را به« آواره » تغییر داد. در سالهای آخر زندگی عبدالبهاء مدت ۳ ماه در حیفا مهمان وی بود و با آنکه در این مدت، به اعتراف خودش بطلان دعوی بهاییان را دریافته بود، از ترک این مذهب خودداری کرد. پس از مرگ عبدالبهاء (۱۳۴۰ق / ۱۹۲۲م)، آیتی سفری به اروپا کرد و در آنجا به بطلان ادعای سران بهائیت، دایر بر اینکه بسیاری از مردم اروپا به این مذهب گرویده اند، پی برد. آنگاه مانند جمعی دیگر از فریب خوردگان، این مذهب را ترک کرد و تألیف کشف الحیل را درباره فریبکاریهای سران بهائیت آغاز کرد. وی درسال ۱۳۴۸ق /۱۹۲۹م، در تهران مقیم شد و به خدمت وزارت معارف درآمد و به تدریس در دوره متوسطه پرداخت. وی سپس به تحقیقات ادبی روی آورد و در سال ۱۳۰۸ش، نشریه ای ادبی -انتقادی به نام نمکدان تأسیس کرد که تا چند سال به طور نامنظم منتشر می شد. در این دوران با تخلص جدید «آیتی » همچنان شعر می سرود.وی در سال ۱۳۵۸ق /۱۹۳۹م به یزد منتقل و به تدریس در دبیرستانها مشغول شد و سرانجام در همان شهر درگذشت.
تألیفات
آثار زیر از او برجای مانده است :•آتشکده یزدان (تاریخ یزد)، یزد، ۱۳۵۷ق /۱۹۳۸م•اشعه حیات (شعر)، یزد، ۱۳۲۸ش•انشاء عالی، تبریز، ۱۳۱۱ش•تاریخ فلسفه، تهران، ۱۳۱۲ش•تکمیل کتاب کشف الحیل و بیان الحق، تهران•چکامه شمشیر (شعر)•خردنامه (شعر)، استانبول•روش نگارش یا موضوع نویسی، تهران•سه عروسی (داستان)، تهران، ۱۳۱۲ش•سه فراری (داستان)، تهران، ۱۳۰۶ش•سه گمشده (داستان)، تهران، ۱۳۰۶ش (۳ کتاب اخیر ترجمه سیاحت نامه دکتر ژاک آمریکایی است)•ضمیمه کشف الحیل (پاسخ به مقاله عبدالله رازی)، تهران، ۱۳۰۷ش•فرهنگ آیتی، تهران، ۱۳۱۴ش•قصیده قرآنیه یا ترانه روحی (شعر)، تهران•کتاب نَبی (ترجمه فارسی قرآن در ۳ جلد)، یزد ۱۳۲۴-۱۳۲۶ش•کشف الحیل (در افشای فرقه های بهاییان، در ۳ جلد)، تهران، ۱۳۰۷ش (این کتاب بعدها مکرر به چاپ رسیده است)•کواکب الدریة فی مآثر البهائیة (در تاریخ بهائیت)، قاهره،۱۳۴۲ق /۱۹۲۴م•گفتارآیتی، تهران،۱۳۴۷ق /۱۹۲۹م•ملکه عقل و عفریت جهل، تهران، ۱۳۱۲ش•نغمه دل (شعر)، تهران•هوگوی ایرانی، (نخستین پرواز بشر)، یزد، ۱۳۲۱ش
wikifeqh: عبدالحسین _آیتی_بافقی_یزدی
[ویکی شیعه] عبدالحسین آیتی بافقی یزدی. عبدالحسین آیتی بافقی یزدی (۱۲۸۸-۱۳۷۲ ق)، ادیب و شاعر و نویسنده. عبدالحسین در نوجوانی به آموختن ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. وی در سال ۱۳۲۰ق /۱۹۰۳م به بهاییان پیوست. آنگاه از جامعه مسلمانان رانده شد و تقریبا ۱۸ سال به سیاحت و تبلیغ بهاییت پرداخت. آیتی سفری به اروپا کرد و در آنجا به بطلان ادعای سران بهاییت مبنی بر پیوستن مردم اروپا به این مذهب پی برد. آنگاه این مذهب را ترک کرد. وی در سال ۱۳۵۸ ق /۱۹۳۹م به یزد بازگشت و به تدریس در دبیرستان ها مشغول شد و سرانجام در همان شهر درگذشت.
ضیایی، آواره و آیتی، تخلص های شعری او در دوران های متفاوت زندگی اش بوده است.
عبدالحسین آیتی بافقی یزدی (۱۲۸۸-۱۳۷۲ ق /۱۸۷۱-۱۹۵۳م)، ادیب و شاعر و نویسنده ، در تفت از توابع یزد، در خانواده ای روحانی زاده شد. پدرش شیخ محمد، معروف به حاج آخوند تفتی، از ائمه جماعات و واعظان فاضل یزد، در زادگاه خویش مرجع امور مذهبی بود. عبدالحسین در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد و به آموختن ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. درسال ۱۳۰۳ق /۱۸۸۶م به یزد رفت و در مدرسه خانِ بزرگ به تحصیل مقدمات ادامه داد. در سال ۱۳۰۵ق / ۱۸۸۸م، به عتبات عالیات سفر کرد و به فراگیری فقه و اصول پرداخت. یک سال بعد پدرش درگذشت و او به زادگاه خویش بازگشت و در سال ۱۳۱۱ق / ۱۸۹۴م، به جای پدر نشست و به امامت جماعت و وعظ پرداخت. وی در ادب فارسی صاحب قریحه بود و از سال های نوجوانی شعر می سرود و «ضیایی » تخلص می کرد.
ضیایی، آواره و آیتی، تخلص های شعری او در دوران های متفاوت زندگی اش بوده است.
عبدالحسین آیتی بافقی یزدی (۱۲۸۸-۱۳۷۲ ق /۱۸۷۱-۱۹۵۳م)، ادیب و شاعر و نویسنده ، در تفت از توابع یزد، در خانواده ای روحانی زاده شد. پدرش شیخ محمد، معروف به حاج آخوند تفتی، از ائمه جماعات و واعظان فاضل یزد، در زادگاه خویش مرجع امور مذهبی بود. عبدالحسین در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد و به آموختن ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. درسال ۱۳۰۳ق /۱۸۸۶م به یزد رفت و در مدرسه خانِ بزرگ به تحصیل مقدمات ادامه داد. در سال ۱۳۰۵ق / ۱۸۸۸م، به عتبات عالیات سفر کرد و به فراگیری فقه و اصول پرداخت. یک سال بعد پدرش درگذشت و او به زادگاه خویش بازگشت و در سال ۱۳۱۱ق / ۱۸۹۴م، به جای پدر نشست و به امامت جماعت و وعظ پرداخت. وی در ادب فارسی صاحب قریحه بود و از سال های نوجوانی شعر می سرود و «ضیایی » تخلص می کرد.
wikishia: عبدالحسین_آیتی_بافقی_یزدی