عبدالحسین تفتی یزدی ( ۱۲۸۸ ـ ۱۳۷۱ قمری /۱۲۵۰ - ۱۳۳۱ - یزد ) ( معروف به آیتی ) پسر محمد تقی آخوند تفتی بوده و متخلص به «ضیایی»، «آواره» و «آیتی»، از شعرا، محققان، نویسندگان و قرآن پژوهان معاصر، و از مبلغین بهائی که به او عنوان رئیس المبلغین داده شد وی بعد از درگذشت عبدالبهاء به امید رسیدن به ریاست در جامعه بهائی اصرار داشت که بیت العدل عمومی بلافاصله تشکیل شود. اما شوقی افندی رهبر وقت جامعه بهائی به این نتیجه رسیده بود که برای انتخاب بیت العدل اعظم که یک نهاد بین المللی است ابتدا باید نهادهای انتخابی بهائی در سطوح پایین تر ( سطوح محلی و ملی ) تشکیل شود. آیتی مخالف این شیوه شوقی افندی بود و شروع به مخالفت با او کرد و نامه هایی اعتراض آمیز به بهائیان نوشت و در نهایت از آئین بهائی روی گرداند و بعد از ۱۸ سال دوباره مسلمان شد. و از منتقدان آئین بهائی شد. او همچنین به مدت شش سال گاهنامه نمکدان را منتشر می کرد و از اعضای مؤسس انجمن ادبی یزد بود.
... [مشاهده متن کامل]
او در تفت از توابع یزد متولد شد. پدرش ملّائی به نام محمدتقی آخوند تفتی بود. چنان که خود نوشته، در جوانی به فراگیری علوم دینی پرداخت. تحصیلات مقدماتی را در مکتب خانهٔ تفت گذراند. در سال ۱۳۰۳ به یزد رفت و پس از فراگیری صرف و نحو و علم بلاغت و منطق در ۱۳۰۵ برای ادامهٔ تحصیلات، به عتبات سفر کرد، و به فراگیری فقه و اصول پرداخت. وی در ۳۳ سالگی امام جماعت مسجد تفت را عهده دار بود.
آیتی که روحانی و امام جمعه تفت بود بعد از تبلیغ مبلغین بهائی به این آئین پیوست و از آنجا که در فن بیان توانایی خاصی داشت، از جمله مبلغان سرشناس آنان شد و ۱۸سال با عنوان «آواره» که عباس افندی به او داده بود به ترویج آئین بهائی در ایران، امپراتوری عثمانی، قفقاز و مصر مشغول گشت. و از تحسین و تقدیر رهبران آن ( عبدالبهاء و شوقی افندی ) برخوردار شده، به رئیس المبلغین شهرت یافت. برای نمونه، عبدالبهاء در لوحی خطاب به آیتی می گوید: «ای آواره سبیل الهی، پریشانی و بی سروسامانی در ره عشق، کامرانی و شادمانی است. نظر به پایان کار نما زیرا عاقبت این پریشانی جمعیت است و نهایت این آوارگی پناه حضرت احدیت. اگر از قطره محروم شدی الحمدلله بحر بی پایان در مقابل داری و اگر از ذره محجوب شدی آفتابی روشن در پیش داری. از حق طلبم که آنچه نهایت آمال و آرزوی توست میسر گردد و علیک التحیة و الثناء. »
... [مشاهده متن کامل]
او در تفت از توابع یزد متولد شد. پدرش ملّائی به نام محمدتقی آخوند تفتی بود. چنان که خود نوشته، در جوانی به فراگیری علوم دینی پرداخت. تحصیلات مقدماتی را در مکتب خانهٔ تفت گذراند. در سال ۱۳۰۳ به یزد رفت و پس از فراگیری صرف و نحو و علم بلاغت و منطق در ۱۳۰۵ برای ادامهٔ تحصیلات، به عتبات سفر کرد، و به فراگیری فقه و اصول پرداخت. وی در ۳۳ سالگی امام جماعت مسجد تفت را عهده دار بود.
آیتی که روحانی و امام جمعه تفت بود بعد از تبلیغ مبلغین بهائی به این آئین پیوست و از آنجا که در فن بیان توانایی خاصی داشت، از جمله مبلغان سرشناس آنان شد و ۱۸سال با عنوان «آواره» که عباس افندی به او داده بود به ترویج آئین بهائی در ایران، امپراتوری عثمانی، قفقاز و مصر مشغول گشت. و از تحسین و تقدیر رهبران آن ( عبدالبهاء و شوقی افندی ) برخوردار شده، به رئیس المبلغین شهرت یافت. برای نمونه، عبدالبهاء در لوحی خطاب به آیتی می گوید: «ای آواره سبیل الهی، پریشانی و بی سروسامانی در ره عشق، کامرانی و شادمانی است. نظر به پایان کار نما زیرا عاقبت این پریشانی جمعیت است و نهایت این آوارگی پناه حضرت احدیت. اگر از قطره محروم شدی الحمدلله بحر بی پایان در مقابل داری و اگر از ذره محجوب شدی آفتابی روشن در پیش داری. از حق طلبم که آنچه نهایت آمال و آرزوی توست میسر گردد و علیک التحیة و الثناء. »
