رجوع شود به:عباس افندی
wikijoo: عبدالبهاء
عبدالبهاء
دانشنامه آزاد فارسی
پیشنهاد کاربران
عباس افندی ( زادهٔ ۲ خرداد ۱۲۲۳ هجری شمسی یا ۲۳ مه سال ۱۸۴۴ میلادی – درگذشتهٔ ۷ آذر ۱۳۰۰ ه. ش یا ۲۸ نوامبر سال ۱۹۲۱ میلادی ) فرزند ارشد بهاءالله، پیامبر آیین بهائی بود که به نام عبدُالبهاء شناخته شده است. وی سومین شخصیت محوری آیین بهائی است که پدرش، حسینعلی نوری، ملقب به بهاءالله، نوزده سال پیش از مرگش چنان که در کتاب اقدس و نیز در کتاب عهدی اشاره کرده است، او را به مقام جانشین، مبیّن و مفسر متون بهائی برگزید. او در فاصلهٔ سال های ۱۹۲۱–۱۸۹۲ مسئولیت ادارهٔ جامعهٔ بهائی را بر عهده داشت.
... [مشاهده متن کامل]
عبدالبهاء پسر ارشد بهاءالله و جانشین او بود. بهاءالله در وصیت نامهٔ خود کتاب عهدی به طور مشخص عبدالبهاء را جانشین خود اعلام می کند و پیش از درگذشتش نیز به پیروان خود اشاره کرده بود که بعد از وی باید به عبدالبهاء به عنوان رهبر جامعه و مفسّر رسمی آثار او روی بیاورند.
بهائیان عبدالبهاء را مفسّر و تبیین کنندهٔ رسمی آثار بهائی و همچنین نمونهٔ والای تعالیم این آئین می دانند.
بهاءالله از القابی همچون «سرکار آقا»، «غصن اعظم» ( بزرگ ترین شاخه ) ، «سِرالله» ( راز خدا ) و نور چشم برای اشاره به عبدالبهاء استفاده کرده است. شوقی افندی جایگاه عبدالبهاء را به عنوان سومین شخصیت محوری بهائی ( بعد از باب و بهاءالله ) می داند و با عبارتی همچون «مرکز و محور» عهد و میثاق بهاءالله، مفسّر رسمی کلام بهاءالله، جلوهٔ تمامی آرمان ها و ایده آل های بهائی و معمار نظم جهانی بهاءالله او را معرفی می کند. عبدالبهاء همیشه اصرار داشت که مقام او فقط بندگی و خدمت به پدرش است و همواره بهائیان را از تجلیل و تحسین مقام خود بازمی داشت. او در دورانی که ادارهٔ جامعهٔ بهائی را بر عهده داشت ( ۱۸۹۲–۱۹۲۱ ) لقب عبدالبهاء را برای خود برگزیده بود و امروزه نیز اغلب با این نام شناخته می شود.
عبدالبهاء پسر ارشد بهاءالله، در ۵ جمادی الاول سال ۱۲۶۰ هجری قمری مطابق با ۲۳ مه ۱۸۴۴ ( در همان شبی که باب اعلان امر کرده بود ) در تهران متولد شد و نام عباس افندی بر او گذاشتند. کودکی او همزمان با سال های پرفراز و نشیب جنبش بابی بود. عبدالبهاء دربارهٔ دوران کودکی خود می گوید: «ما در تهران همه نوع اسباب آسایش و زندگانی داشتیم ولی در یک روز همه را غارت نمودند. » دستگیری پدرش - بهاءالله - در سال ۱۸۵۲ و سپس تبعید به همراه او به عراق ضربات سختی به عبدالبهاء که در آن هنگام کودک بود وارد ساخت. وی در مسیر بغداد از شدّت سرما دچار سرمازدگی شد. او که به پدر بسیار تعلق خاطر داشت از دوران نوجوانی مسئولیت امور خانواده را به عهده گرفت و به عنوان یکی از منشی های پدرش نیز عمل می کرد.
... [مشاهده متن کامل]
عبدالبهاء پسر ارشد بهاءالله و جانشین او بود. بهاءالله در وصیت نامهٔ خود کتاب عهدی به طور مشخص عبدالبهاء را جانشین خود اعلام می کند و پیش از درگذشتش نیز به پیروان خود اشاره کرده بود که بعد از وی باید به عبدالبهاء به عنوان رهبر جامعه و مفسّر رسمی آثار او روی بیاورند.
بهائیان عبدالبهاء را مفسّر و تبیین کنندهٔ رسمی آثار بهائی و همچنین نمونهٔ والای تعالیم این آئین می دانند.
بهاءالله از القابی همچون «سرکار آقا»، «غصن اعظم» ( بزرگ ترین شاخه ) ، «سِرالله» ( راز خدا ) و نور چشم برای اشاره به عبدالبهاء استفاده کرده است. شوقی افندی جایگاه عبدالبهاء را به عنوان سومین شخصیت محوری بهائی ( بعد از باب و بهاءالله ) می داند و با عبارتی همچون «مرکز و محور» عهد و میثاق بهاءالله، مفسّر رسمی کلام بهاءالله، جلوهٔ تمامی آرمان ها و ایده آل های بهائی و معمار نظم جهانی بهاءالله او را معرفی می کند. عبدالبهاء همیشه اصرار داشت که مقام او فقط بندگی و خدمت به پدرش است و همواره بهائیان را از تجلیل و تحسین مقام خود بازمی داشت. او در دورانی که ادارهٔ جامعهٔ بهائی را بر عهده داشت ( ۱۸۹۲–۱۹۲۱ ) لقب عبدالبهاء را برای خود برگزیده بود و امروزه نیز اغلب با این نام شناخته می شود.
عبدالبهاء پسر ارشد بهاءالله، در ۵ جمادی الاول سال ۱۲۶۰ هجری قمری مطابق با ۲۳ مه ۱۸۴۴ ( در همان شبی که باب اعلان امر کرده بود ) در تهران متولد شد و نام عباس افندی بر او گذاشتند. کودکی او همزمان با سال های پرفراز و نشیب جنبش بابی بود. عبدالبهاء دربارهٔ دوران کودکی خود می گوید: «ما در تهران همه نوع اسباب آسایش و زندگانی داشتیم ولی در یک روز همه را غارت نمودند. » دستگیری پدرش - بهاءالله - در سال ۱۸۵۲ و سپس تبعید به همراه او به عراق ضربات سختی به عبدالبهاء که در آن هنگام کودک بود وارد ساخت. وی در مسیر بغداد از شدّت سرما دچار سرمازدگی شد. او که به پدر بسیار تعلق خاطر داشت از دوران نوجوانی مسئولیت امور خانواده را به عهده گرفت و به عنوان یکی از منشی های پدرش نیز عمل می کرد.
