عباس صفوی دوم

عبّاس صفوی دوم (۱۰۴۳ـ۱۰۷۷ق)
عبّاس صفوی دوم
(یا: شاه عباس ثانی) هفتمین پادشاه (حک: ۱۰۵۲ـ۱۰۷۷ق)، از پادشاهان صفویه، فرزند شاه صفی. در کودکی به سلطنت رسید و پس از چند سال رستم خان سپهسالار و وزیر خود را به قتل رساند. آن گاه مقام صدر و طبقۀ توپچیان را منحل و نیروهای جزایری را تأسیس کرد. سیاست تبدیل املاک ولایات به خالصه را گسترش داد و فعالیت فرقه های کاتولیک مسیحی را آزاد و یهودیان ایران را مجبور به پذیرش اسلام کرد. در ۱۰۵۸ تا ۱۰۶۸ق قندهار و بُست را از تیموریان هند گرفت و تلاش پی درپی اورنگ زیب، پادشاه هند، را برای تصرف قندهار خنثی کرد. در ۱۰۷۵ق حملۀ روس ها را به مازندران دفع کرد و آنان را بیرون راند. در دوران امارت وی روسیه و فرانسه سفرایی به دربار ایران فرستادند که به گرمی آنان را پذیرفت و از سوی ایران در ۱۰۷۰ق سفیری به دربار پادشاه هند روانه شد. وی به شدت علاقه مند به شکار و شراب بود و عاقبت جان بر سر شرابخواری گذاشت. به ساختن ابنیه (چون چهلستون اصفهان) و تشویق صنایع، همت گماشت. رفتاری محبت آمیز و جوانمردانه با شاهزادگان پناهنده ازبک و نیز بازرگانان اروپایی در ایران داشت. پس از مرگ، وی را که در حدود دامغان درگذشته بود در قم در مقبرۀ پدرش، شاه صفی، به خاک سپردند.