عَبّادی، منصور بن اردشیر (مرو ۴۹۱ـ عسکر مکرم ۵۴۷ق)
شهرت قطب ا لدین ابومنصور مظفر بن ابوالحسن بن اردشیر مَرْوَزی، واعظ و عالم دینی دورۀ سلاجقه. عبادی فرزند ابوالحسین بود که علم حدیث را از عالمان آن زمان آموخت . مدت سه سال در جامع و نظامیۀ بغداد مجالس وعظ و سخنرانی داشت و مورد احترام عامه بود؛ طوری که حتی سلطان مسعود سلجوقی در محضر وعظ او حاضر می شد. باری خلیفۀ عباسی ، مقتفی نیز، وی را به عنوان سفیر نزد سلطان سنجر فرستاد و همچنین از جانب سلطان سنجر به رسالت نزد خلیفه رفت. پیکرش را در مقبرۀ شیخ جنید بن محمد بغدادی در شونیزیه دفن کردند. از او کتاب هایی به جا مانده که می توان از الوسیلة الی معرفة الفضیلة؛ مناقب الصوفیه (تهران ، ۱۳۶۲ش )؛ مراسم الدین فی مراسم الیقین و رساله ای در باب مباح بودن شُرب خَمْر نام برد. شعرایی مانند قوامی رازی و امیر عمادی شهریاری او را مدح کرده اند.
شهرت قطب ا لدین ابومنصور مظفر بن ابوالحسن بن اردشیر مَرْوَزی، واعظ و عالم دینی دورۀ سلاجقه. عبادی فرزند ابوالحسین بود که علم حدیث را از عالمان آن زمان آموخت . مدت سه سال در جامع و نظامیۀ بغداد مجالس وعظ و سخنرانی داشت و مورد احترام عامه بود؛ طوری که حتی سلطان مسعود سلجوقی در محضر وعظ او حاضر می شد. باری خلیفۀ عباسی ، مقتفی نیز، وی را به عنوان سفیر نزد سلطان سنجر فرستاد و همچنین از جانب سلطان سنجر به رسالت نزد خلیفه رفت. پیکرش را در مقبرۀ شیخ جنید بن محمد بغدادی در شونیزیه دفن کردند. از او کتاب هایی به جا مانده که می توان از الوسیلة الی معرفة الفضیلة؛ مناقب الصوفیه (تهران ، ۱۳۶۲ش )؛ مراسم الدین فی مراسم الیقین و رساله ای در باب مباح بودن شُرب خَمْر نام برد. شعرایی مانند قوامی رازی و امیر عمادی شهریاری او را مدح کرده اند.