عبادی شیرین

عِبادی، شیرین (همدان ۱۳۲۶ش)
عِبادی، شیرین
حقوقدان و نویسنده؛ نخستین زن ایرانی و مسلمان که جایزۀ نوبل برای صلح را در ۲۰۰۳ م دریافت کرد. او نخستین قاضی زن در ایران نیز بوده است. تحصیلات مقدماتی را در تهران گذراند. در ۱۳۴۴ وارد دانشکدۀ حقوق شد پس از اتمام تحصیلات به عنوان قاضی مشغول به کار شد. او در ۱۳۵۰، مدرک فوق لیسانس خود را از دانشگاه تهران دریافت کرد. در ۱۳۵۴ به ریاست دادگاه برگزیده شد و چهار سال در این سمت فعالیت داشت. در ۱۳۷۱ پروانه وکالت اخذ کرد و پرونده های ملی بسیاری را به عهده گرفت. او از دانشگاه مریلند به دریافت دکترای افتخاری نائل آمد. از فعالیت های اجتماعی اوست: همکاری با یونیسف در پروژه های تحقیقاتی، تأسیس انجمن حمایت از حقوق کودکان (۱۳۷۴)، تأسیس کانون مدافعان حقوق بشر (۱۳۸۰)، ناظر رسمی از سوی سازمان دیده بان حقوق بشر (۱۹۹۶ م)، پیشنهاد تصویب قانون منع خشونت علیه کودکان به مجلس شورای اسلامی (۱۳۸۱). کتاب حقوق کودک وی از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان کتاب برگزیدۀ سال انتخاب شد. او جایزه لژیون دو نور فرانسه را به خاطر فعالیت های بشردوستانه دریافت کرده است. شیرین عبادی کتاب هایی دربارۀ حقوق زنان و کودکان نوشته است. او بیداری ایران را دربارۀ وضعیت ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نگاشت (۲۰۰۶ م).