عبادی
/~ebAdi/
لغت نامه دهخدا
عبادی. [ ع ِ ] ( ص نسبی ) نسبت است به عباد که بطنی از تجیب و نزیل مصرند. ( از اللباب ج 2 ص 111 ).
عبادی. [ ع ُ ] ( ص نسبی ) نسبت است به عبادبن ضبیعةبن قیس بن ثعلبةبن عکابةبن صعب بن علی بن بکر. رجوع به عبداﷲبن محمد العبادی شود. ( از اللباب ج 2 ص 110 ).
عبادی. [ ع ُ ] ( ص نسبی ) نسبت است به عبادبن صامت. ( از اللباب ج 2 ص 110 ). رجوع به ابواسحاق ابراهیم بن حرث بن مصعب بن ولیدبن عبادةبن صامت عبادی بغدادی شود.
عبادی. [ ع ُب ْ با ] ( ص نسبی ) نسبت است به عبادبن ضبیعةبن عبداﷲ محمدالعبادی. رجوع به عبادی عبداﷲبن محمد العبادی شود. صوری گوید عبادی به تشدید باء است و ابونصربن ماکولا گوید عبادی را به تخفیف نمی شناسم. ( از اللباب ج 2 ص 11 ).
عبادی. [ ع َب ْ با] ( اِخ ) ابوالحسن اردشیربن ابوالمنصور العبادی ملقب به امیر. یکی از وعاظ بنام و دارای ملاحت سخن و حسن سیرت بود و قبول عامه داشت. از ابوعبداﷲ محمدبن حسن هربند شانی روایت کند و ابوبکر عتیق بن علی غازی از او روایت دارد. وی در حدود سال 490 هَ. ق. درگذشت. ( از اللباب ج 2 ص 110 ). و رجوع به ریحانة الادب شود.
عبادی. [ ع ُ ] ( اِخ ) ابراهیم بن حرث بن مصعب بن ولیدبن عبادةبن صامت العبادی ، مکنی به ابواسحاق بغدادی. یکی از روات حدیث بود که از علی بن مدینی روایت کندو از وی ابوبکربن ابوداود روایت دارد. او احمدبن حنبل را درک کرد و از اهل مجلس او بود. ( از اللباب ).
عبادی. [ ع َب ْ با ] ( اِخ ) امیر ابومنصور مظفربن ابی الحسین عبادی فرزند ابوالحسن اردشیر. یکی از واعظان مشهور و دارای بلاغت کلام و فصاحت بیان بود و احادیث بسیار از نصراﷲبن خشنامی و ابوعبدﷲ اسماعیل بن عبدالفاخر فارسی استماع کرد. ابوسعید سمعانی گوید: وی در دین خود موثق نبود، و رساله ای به خط او در مباح بودن شراب دیدم. وی به سال 540 و اندی درگذشت. ( از اللباب ).
عبادی. [ ع َب ْ با ] ( اِخ ) سلیمان بن ابوصالح مولای حصین بن عبدالرحمان تجیبی عبادی است. ( از اللباب ).
عبادی. [ ع َب ْ با ] ( اِخ ) محمدبن احمدبن محمدبن محمدبن عبداﷲبن عبادی الهروی ملقب به قاضی ابوعاصم وی از پیشوایان و مفتیان صاحب نظر بود فقه را در هرات نزد قاضی ابومنصور و در نیشابور نزد قاضی ابوعمر بسطامی آموخت و کتابهایی در فقه تألیف کرد از جمله مبسوط و هادی است و حدیث نیز روایت میکرد. وی به سال 375 هَ. ق. متولد شد وبه سال 458 هَ. ق. درگذشت. ( از اللباب ج 2 ص 109 ).
فرهنگ فارسی
دانشنامه اسلامی
[ویکی الکتاب] معنی عِبَادِی: بندگان من
معنی عِبَادِ: بندگان من ( در عبارت "یَا عِبَادِ فَـﭑتَّقُونِ "مخفف "عبادی")
ریشه کلمه:
عبد (۲۷۵ بار)
ی (۱۰۴۴ بار)
تعبیر به «عِبادِی» (بندگان من) تعبیری است، لطیف که هر انسانی را بر سر شوق می آورد، و به دنبال آن توصیف خدا به آمرزنده مهربان این اشتیاق را به اوج می رساند.
معنی عِبَادِ: بندگان من ( در عبارت "یَا عِبَادِ فَـﭑتَّقُونِ "مخفف "عبادی")
ریشه کلمه:
عبد (۲۷۵ بار)
ی (۱۰۴۴ بار)
تعبیر به «عِبادِی» (بندگان من) تعبیری است، لطیف که هر انسانی را بر سر شوق می آورد، و به دنبال آن توصیف خدا به آمرزنده مهربان این اشتیاق را به اوج می رساند.
wikialkb: عِبَادِی
پیشنهاد کاربران
بندگی