عباده

[ویکی الکتاب] معنی عِبَادَةِ: عبادت - رفتاری که عبد و بنده بودن را نشان دهد (عبادت و پرستش ازعبارت است از نشان دادن مملوکیت خویش برای پروردگار به عبارت ساده تر عبادت یعنی رفتاری که عبد و بنده بودن را نشان دهد )
معنی عِبَادِهِ: بندگانش
معنی عِبَادَهُ: بندگانش
معنی رُّوحَ: چیزی که مایه حیات و زندگی است ، البته حیاتی که ملاک شعور و اراده باشد (در عبارتهایی نظیر "ینزل الملائکه بالروح من امره علی من یشاء من عباده " منظور موجودی غیر از ملائکه است که واسطه نزول برخی فیوضات الهی بر انبیاء و پیامبران است)
معنی رُوحَنَا: روح ما (منظور از روح یا چیزی که مایه حیات و زندگی است ، البته حیاتی که ملاک شعور و اراده باشد و یا در عبارتهایی نظیر "ینزل الملائکه بالروح من امره علی من یشاء من عباده " منظور موجودی غیر از ملائکه است که واسطه نزول برخی فیوضات الهی بر انبیاء و پیامبر...
معنی رُّوحِهِ: روح او (منظور از روح یا چیزی که مایه حیات و زندگی است ، البته حیاتی که ملاک شعور و اراده باشد و یا در عبارتهایی نظیر "ینزل الملائکه بالروح من امره علی من یشاء من عباده " منظور موجودی غیر از ملائکه است که واسطه نزول برخی فیوضات الهی بر انبیاء و پیامبر...
معنی رُّوحِی: روح من (منظور از روح یا چیزی که مایه حیات و زندگی است ، البته حیاتی که ملاک شعور و اراده باشد و یا در عبارتهایی نظیر "ینزل الملائکه بالروح من امره علی من یشاء من عباده " منظور موجودی غیر از ملائکه است که واسطه نزول برخی فیوضات الهی بر انبیاء و پیامبر...
معنی وَیْکَأَنَّ: وای مثل اینکه - وه! گویی ( کلمه وی کلمهای است که در هنگام اظهار ندامت استعمال میشود ، و بسا هم میشود که در مورد تعجب به کار میرود ، و هر دو معنا با عبارت "وَیْکَأَنَّ ﭐللَّهَ یَبْسُطُ ﭐلرِّزْقَ لِمَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ" میسازد ، هر چند که معنای ا...
ریشه کلمه:
عبد (۲۷۵ بار)
ه (۳۵۷۶ بار)

عِبادَه
طایفۀ بزرگ عرب عدنانی، از طوایف عراق و شام و ایران. این طایفه مرکب از تیره های فراوان است که مشهورترین آن ها عبارت اند از آل مهنا، آل مهارش، آل معن و آل مسیب. ریاست عباده در قرون ۴ـ۶ق با آل مسیب بود. عقیلیان موصل (حک: ۳۸۶ـ ۴۸۹ق) از این طایفه بودند. عبادیان عراق عمدتاً در بطائح سکونت داشتند. اینان پس از سقوط عقیلیان موصل دوباره به بطائح بازگشتند و در کنار قبیلۀ بزرگ بنی منتَفِج/منتفق قرار گرفتند و همانند آنان به راهزنی و شرارت پرداختند. گروه هایی از عبادیان ایران در مناطق آباد کویری مانند ابرقو، مروست، هرات و شهربابک می زیستند.