عباء

لغت نامه دهخدا

عباء. [ ع َ ] ( ع اِ ) پوششی است از پشم پیش شکافته که بر روی لباس پوشند. ( از اقرب الموارد ) ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( غیاث اللغات ).
- آل عباء ؛ اصحاب کساء. پنج تن. و آنان پیغمبر اسلام ( ص )، علی ( ع )، فاطمه ( ع ) حسن ( ع ) و حسین ( ع )اند. رجوع به آل عبا شود.
|| گلیم خطدار. ( منتهی الارب ) ( غیاث اللغات ). || ( ص ) گول گران و ثقیل الجسم فربه. ( منتهی الارب ). الاحمق الثقیل الوخیم. ( اقرب الموارد ).

پیشنهاد کاربران

بپرس