عامری ابوالحسن

عامِری، ابوالحسن (نیشابور ح ۳۰۰ـ۳۸۱ق)
فیلسوف و حکیم. وی پس از کسب علوم مقدماتی در زادگاهش، به شامِستیان، چاچ، بخارا و بغداد رفت و در محضر دانشمندانی چون ابوزید بلخی، ابوبکر محمد قفّال چاچی، ابوجعفر خازن و ابوحامد مرورودی دانش اندوخت. مدتی در ری، بخارا و نیشابور مشغول تدریس بود و شاگردانی متعدد چون ابوالقاسم کاتب، ابوحاتم رازی، ابوعلی مسکویه، صاحب بن عباد، ابوالقاسم انطاکی، ابوالفرج بن هندو تربیت کرد. عامری از دلباختگان به سنّت نوافلاطونی است که آن را با آموزه های صوفیانه عجین ساخته، و محصولی جهت تطابق فلسفه با شرع فراهم آورده، و گویی در این روش وامدار استادش، ابوزید بلخی، است. از آثارش: الامد علی الابد؛ السعادة و الاسعاد؛ الاعلام بمناقب الاسلام؛ انقاذ البشر من الجبر و القدر؛ التقریر لاوجه التقدیر؛ الفصول فی المعالم الالهیة؛ فی الابصار و المبصر.