عالی بخت

لغت نامه دهخدا

عالی بخت. [ ب َ ] ( ص مرکب ) بلندبخت. کسی که بخت با وی باشد و در کارها موفق گردد.

فرهنگ فارسی

( صفت ) کسی که بخت با وی باشد و در کارها موفق گردد .

پیشنهاد کاربران

بپرس