عالی اوازه

لغت نامه دهخدا

( عالی آوازه ) عالی آوازه. [ زَ / زِ ] ( ص مرکب ) خوش آواز. خوش خوان :
که دیدت بر هیچ رنگین گلی
ز من عالی آوازه تر بلبلی.

نظامی.

|| نامور. مشهور. بلندنام :
نظامی بدوعالی آوازه باد
به نظمی چنین نام او تازه باد.

نظامی.

( عالی آوازه ) ( صفت ) ۱ - خوش آواز خوشخوان . ۲ - مشهور نامی به نام .

( عالی آوازه ) ۱. خوش آواز، خوش خوان.
۲. بلندآوازه، بلندنام، نامور، مشهور.

عالی آوازه
خوش آواز

خوش آواز
دارای صوتی خوش
دارای صدایی دلپسند
خوش نوا
که دیده ست بر هیچ رنگین گُلی
ز من عالی آوازه تر بلبلی ؟
✏ �نظامی�