عاطفه گرایی ( به انگلیسی: Emotivism ) ، یک نظریه فرااخلاقی بوده و مدعی است که جملات اخلاقی نشانگر گزاره های منطقی نیستند، بلکه بیان کننده رویه های احساسی اند. [ الف] [ ب] [ ۱] از این رو، در زبان عامیانه به «نظریه هورا/بو»[ پ] نیز معروف است. [ ۲] این نظریه که تحت تأثیر رشد فلسفه تحلیلی و اثبات گرایی منطقی در قرن بیستم میلادی قرار داشت، به طور روشن در کتاب «زبان، حقیقت و منطق»[ ت] آلفرد جی آیر در ۱۹۳۶ میلادی ذکر شد، [ ۳] اما توسعه خود را بیشتر مدیون «سی. ال. استیونسون»[ ث] است. [ ۴]
عاطفه گرایی را می توان نوعی از غیرشناخت گرایی[ ج] یا بیان گرایی[ چ] پنداشت. هرچند این نظریه در مقابل سایر انواع غیرشناخت گرایی ( چون «شبه - واقع گرایی»[ ح] [ ۵] [ ۶] و تجویزگرایی عام ) و هم چنین تمامی انواع شناخت گرایی ( شامل واقع گرایی اخلاقی و «ذهنیت گرایی اخلاقی»[ خ] ) قرار دارد.
عاطفه گرایی در دهه ۱۹۵۰ میلادی به شکلی تغییر یافته و در قالب تجویزگرایی عام مربوط به آر. ام. هیر ظاهر شد. [ ۷] [ د]
عاطفه گرایی با این که از قرن ها پیش متولد شده بود، اما در قرن بیستم میلادی به شهرت رسید. جرج بارکلی در ۱۷۱۰ میلادی نوشت که زبان هم می تواند برای برانگیختن عواطف و هم برای شریک ساختن ایده ها استفاده گردد. [ ذ] دیوید هیوم دهه ها بعد از نظریاتی مشابه با نظریات متأخر استیونسون[ ر] پشتیبانی کرد. [ ز] هیوم در کتاب خود با عنوان «کاوشی در مبانی اخلاقی»[ ژ] در ۱۷۵۱ میلادی، اخلاقیات را مرتبط با حقیقت ندانست، بلکه آن را «تعیین شده توسط احساسات»[ س] در نظر گرفت:
ما باید در تأملات اخلاقی، از قبل با تمامی اشیا و رابطه هر کدام از آن ها با یکدیگر آشنایی داشته باشیم؛ سپس با مقایسه تمامی آن ها با یکدیگر انتخاب یا تصمیم خود را بسازیم. … هر گاه این را نادیده بگیریم که یک مرد پرخاش گر بوده است یا نه، چگونه می توانیم بدانیم شخصی که او را به قتل رسانده است مجرم است یا بی گناه؟ اما بعد از این که تمامی شرایط و روابط دانسته شد، دیگر چیزی برای دانستن باقی نمانده و هیچ شیئی وجود نخواهد داشت که فهم بتواند بر رویش عمل کند. تصمیم یا تقصیر که در پی این فرایند گرفته خواهد شد، کار داوری نیست بلکه کار قلب است؛ هم چنین، یک گزاره گمانه زنی یا تصدیقی نیست، بلکه یک احساس فعال یا عاطفه است. [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفعاطفه گرایی را می توان نوعی از غیرشناخت گرایی[ ج] یا بیان گرایی[ چ] پنداشت. هرچند این نظریه در مقابل سایر انواع غیرشناخت گرایی ( چون «شبه - واقع گرایی»[ ح] [ ۵] [ ۶] و تجویزگرایی عام ) و هم چنین تمامی انواع شناخت گرایی ( شامل واقع گرایی اخلاقی و «ذهنیت گرایی اخلاقی»[ خ] ) قرار دارد.
عاطفه گرایی در دهه ۱۹۵۰ میلادی به شکلی تغییر یافته و در قالب تجویزگرایی عام مربوط به آر. ام. هیر ظاهر شد. [ ۷] [ د]
عاطفه گرایی با این که از قرن ها پیش متولد شده بود، اما در قرن بیستم میلادی به شهرت رسید. جرج بارکلی در ۱۷۱۰ میلادی نوشت که زبان هم می تواند برای برانگیختن عواطف و هم برای شریک ساختن ایده ها استفاده گردد. [ ذ] دیوید هیوم دهه ها بعد از نظریاتی مشابه با نظریات متأخر استیونسون[ ر] پشتیبانی کرد. [ ز] هیوم در کتاب خود با عنوان «کاوشی در مبانی اخلاقی»[ ژ] در ۱۷۵۱ میلادی، اخلاقیات را مرتبط با حقیقت ندانست، بلکه آن را «تعیین شده توسط احساسات»[ س] در نظر گرفت:
ما باید در تأملات اخلاقی، از قبل با تمامی اشیا و رابطه هر کدام از آن ها با یکدیگر آشنایی داشته باشیم؛ سپس با مقایسه تمامی آن ها با یکدیگر انتخاب یا تصمیم خود را بسازیم. … هر گاه این را نادیده بگیریم که یک مرد پرخاش گر بوده است یا نه، چگونه می توانیم بدانیم شخصی که او را به قتل رسانده است مجرم است یا بی گناه؟ اما بعد از این که تمامی شرایط و روابط دانسته شد، دیگر چیزی برای دانستن باقی نمانده و هیچ شیئی وجود نخواهد داشت که فهم بتواند بر رویش عمل کند. تصمیم یا تقصیر که در پی این فرایند گرفته خواهد شد، کار داوری نیست بلکه کار قلب است؛ هم چنین، یک گزاره گمانه زنی یا تصدیقی نیست، بلکه یک احساس فعال یا عاطفه است. [ ۸]
wiki: عاطفه گرایی