عاش

أَشْهَدُ أَنَّکَ أَمِینُ اللَّهِ وَ ابْنُ أَمِینِهِ عِشْتَ سَعِیداً وَ مَضَیْتَ حَمِیداً وَ مُتَّ فَقِیداً مَظْلُوماً شَهِیداً ( از زیارت اربعین )
شهادت می دهم که تو امین خدا و فرزند امین اویی، خوشبخت زیستی، و ستوده درگذشتی، و از دنیا رفتی گم گشته و مظلوم و شهید.
یا مَوْلاى بِذِکْرِکَ عاشَ قَلبی وَ بِمُناجاتِکَ بَرَّدْتُ اَلَمَ الْخَوْفِ عَنّی. ( فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی )
اى مولاى من، تنها به "یاد" تو دلم "زنده" است و با مناجات تو، درد ترس ( فراق ) را در خود تسکین می دهم.
عاش: زندگی کرد، � زندگی، زنده.
برای یادسپاری آسان تر معنی کلمه عاش می توان از این ضرب المثل بهره برد که می گوید: وصف العیش نصف العیش یعنی ذکر و یاد خوشی نصف خوشی است. مثلا با اغماض می توان این جوری گفت که ای مولای من، به یاد تو دلم خوش است، و دلی که خوش است در واقع زنده است. البته از معانی دیگر عیش زندگانی و زندگی است.
عَاشَ هم خانواده کلمات عَیْشًا، عِیشَةً، مَعَاشًا، مَعِیشًا و مَعِیشَةً می باشد.
عَاشَ : اولین صیغه فعل ماضی از ریشه ی عیش .
در ضمن� عَاشَ با عَاشِ فرق می کند چراکه عَاشَ، اولین صیغه فعل ماضی است اما عَاشِ فعل امر برای ضمیر ( أنتَ ) است.