عارف قزوینی، ابوالقاسم (قزوین ۱۲۶۱ـ همدان ۱۳۱۲ش)
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
شاعر و تصنیف ساز و خوانندۀ ایرانی. از نوجوانی نزد حاجی صادق خرازی به فراگیری آواز پرداخت و چندی نیز پای منبر میرزا حسین واعظ قزوینی روضه خوان بود. اما بعد با آموختن مقدمات فارسی و عربی، وارد قلمرو موسیقی و شعر شد. مدتی در رشت زیست و سپس در تهران به محفل هایی از دربار و شاهزادگان قاجار راه یافت. اولین تصنیف سازی است که مضمون های اجتماعی و افکار سیاسی و انتقاد از اوضاع زمان خود را در قالب شعر و آهنگ بیان کرد و موسیقی را برای نشر و تبلیغ عقاید انقلابی و آزادی خواهی به کار گرفت که در این زمینه بسیار خوش ذوق و مبتکر نیز بود. در جریان جنبش مشروطیت با ساخت اشعار و سرودهای میهنی با مشروطه خواهان همکاری کرد. اما پس از شکست تدریجیِ آرمان های این انقلاب، دچار بدبینی شد و اواخر عمرش را در درۀ مرادبیک همدان، به انزوایی خودخواسته، گذراند. عمدۀ اشعارش در قالب غزل با مفاهیم آزادی و میهن پرستی است. کنسرت های متعددی نیز برگزار کرد و از آن طریق ساخته هایش را به گوش ایرانیان رساند. بعضی از آثارش را بعدها روح الله خالقی و جواد معروفی تنظیم و با ارکستر گل ها مجدداً اجرا کردند. شماری از آثار او را نیز قمرالملوک وزیری خوانده است. تصنیف های عارف با نت نویسی ارشد طهماسبی منتشر شده است. ازجمله تصنیف های اوست: از کفم رها...، چه شورها...، هنگام می و...، و بلبل شوریده فغان می کنه... از خون جوانان وطن... . اشعار و خاطراتش نخستین بار به کوشش صادق رضازادۀ شفق (برلین، ۱۳۰۳) و سپس به کوشش محققانی دیگر گرد آمده است.
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
عارف قزوینی، ابوالقاسم
شاعر و تصنیف ساز و خوانندۀ ایرانی. از نوجوانی نزد حاجی صادق خرازی به فراگیری آواز پرداخت و چندی نیز پای منبر میرزا حسین واعظ قزوینی روضه خوان بود. اما بعد با آموختن مقدمات فارسی و عربی، وارد قلمرو موسیقی و شعر شد. مدتی در رشت زیست و سپس در تهران به محفل هایی از دربار و شاهزادگان قاجار راه یافت. اولین تصنیف سازی است که مضمون های اجتماعی و افکار سیاسی و انتقاد از اوضاع زمان خود را در قالب شعر و آهنگ بیان کرد و موسیقی را برای نشر و تبلیغ عقاید انقلابی و آزادی خواهی به کار گرفت که در این زمینه بسیار خوش ذوق و مبتکر نیز بود. در جریان جنبش مشروطیت با ساخت اشعار و سرودهای میهنی با مشروطه خواهان همکاری کرد. اما پس از شکست تدریجیِ آرمان های این انقلاب، دچار بدبینی شد و اواخر عمرش را در درۀ مرادبیک همدان، به انزوایی خودخواسته، گذراند. عمدۀ اشعارش در قالب غزل با مفاهیم آزادی و میهن پرستی است. کنسرت های متعددی نیز برگزار کرد و از آن طریق ساخته هایش را به گوش ایرانیان رساند. بعضی از آثارش را بعدها روح الله خالقی و جواد معروفی تنظیم و با ارکستر گل ها مجدداً اجرا کردند. شماری از آثار او را نیز قمرالملوک وزیری خوانده است. تصنیف های عارف با نت نویسی ارشد طهماسبی منتشر شده است. ازجمله تصنیف های اوست: از کفم رها...، چه شورها...، هنگام می و...، و بلبل شوریده فغان می کنه... از خون جوانان وطن... . اشعار و خاطراتش نخستین بار به کوشش صادق رضازادۀ شفق (برلین، ۱۳۰۳) و سپس به کوشش محققانی دیگر گرد آمده است.