عارف قزوینی

، باهمنوازی "شکری قهرمان"جشن آهنگ《کنسرت》 به پا داشت، که همگان خوش می داشتند.
سرانجام ناخشنود از زندگی و ز مانه، دلگیر از یاران وهمگنان، که بخشی از آن برایند تند خویی و زود رنجی خودش بود، در همدان گوشه گیری برگزید، و در واپسین دمادم زیوش به کمک پرستار سالخورده اش "جیران" به کنار پنجره آمد، بر سپهر ایران نگریست و این چامه بسرود"ستایش مر آن ایزدتابناک.
که پاک آمدم پاک رفتم به خاک". و درتنهایی و تنگدستی به سال۱۳۱۲ زندگانی را بدرود گفت و درپای آرامگاه پورسینابه خاک سپرده شد.

ازدواج
عارف در سال ۱۳۱۶ ه. ق به تهران آمد و چون صدای خوشی داشت با شاهزادگان قاجار آشنا شد و مظفرالدین شاه خواست او را در ردیف فراش خلوتها درآورد اما عارف به قزوین بازگشت.
میان سالی و مشروطه
در سال ۱۳۲۳ در زمان آغاز ۲۳ سالگی عارف زمزمه مشروطیت بلند گشته بود، عارف نیز با غزلهای خود به موفقیت مشروطیت کمک کرد. ایرج میرزا شاعر طنز سرای معروف، منظومه عارفنامه را در هجو وی سروده است.
در سال ۱۳۳۵ یکی از دوستان عارف به نام «عبدالرحیم خان» خودکشی کرد و عارف بر اثر این به جنون مبتلا شد و نظام السلطنه مافی او را برای مداوا به بغداد برد. پس از چندی با شروع جنگ جهانی اول همراه نظام السلطنه به استانبول رفت.
وی از این سفر پشیمان شد و در سال ۱۳۳۷ ه. ق به تهران بازگشت و کنسرت با شکوهی ترتیب داد.
در هنگام مرگ کلنل محمد تقی خان پسیان در سال ۱۳۴۰ ه. ق در تشییع جنازهٔ او شرکت نمود و به مسببین این حادثه ناسزا گفت . هنگامی که خواستند سر کلنل را روی توپ بگذارند، عارف فریاد بر آورد:
این سر که نشان سر پرستی ست امروز رها ز قید هستی ست
با دیده ی عبرتش ببینید کاین عاقبت وصن پرستی ست
کهن سالی و مرگ
عارف در سال 1305 هـ. ش به دعوت دوستی به بروجرد رفت تا شرح احوال دورهٔ آزادی خواهی را بنویسد. اما از بروجرد بر اثر حادثه ای ناخوشایند ( مسموم کردن یکی از سگهای وی و شایعاتی مبنی بر دفن جسد سگ در یک امامزاده ) خارج شده و به اراک پناه برد. در اراک هم او را راحت نگذاشتند. او خود می گوید:
"بعد می گویند این ننگ[مقصود خود عارف است] بسته نباید درخاک قبر بماند، ای داد، بی داد! حقیقتاً ای داد، بی داد؛ الان ده، پانـزده سال است شب و روز ورد زبان من این شده است که بگویم ای داد، بیداد. "
سپس بیماریش شدت گرفت و حنجره اش گرفته، از خواندن بازماند و از معالجه ناتوان:
"آیا به که می شود گفت که سینهٔ من گرفت و من استطاعت معالجهٔ آن را نداشتم تا اینکه به کلی از بین رفت. "
سرانجام عارف در سال 1307 جهت معالجه نزد دکتر بدیع به همدان رفت و برای همیشه در آنجا ماند. عارف در همدان بیمار، رنج دیده و مایوس بود و از همه جز اندک دوستانی یک دل و صمیمی کناره گرفت و انسان ها را شیطان و دروغگو می نامید. او از دشمنی اهل روزگار چنین شِکوه می کند:
"آخر این چه بدبختی بود که دامن گیر من شده است. فرمان فرمان با من بد، سلیمان میرزا بـد، قوام السلطنه بد، تقـی زاده هم بد، نصرت الدوله بد، ملک الشعرا بد، مرتجع و آزادی خواه هر دو دشمن، من از هر طرف هدف تیر کینه خواهی شده. "
عارف باقیماندهٔ عمر را در خانه ای اجاره ای در یک قلعهٔ کوچک در درهٔ مراد بیک با یک کلفت به صورت تبعیدی و خود خواسته سکونت گزید؛ در حالی که دارایی او سه سگ و دو دست لباس کهنه بود. او در سال های پایانی با فقر دست به گریبان بود و اگرچه دوستان دور و نزدیک به او کمک می کردند، این امر به روح آزادهٔ شاعر لطمه می زد و او را شرمنده می ساخت. خود دربارهٔ روزهای تنهایی می گوید:
"حالا که هنگام زوال آفتـاب عمـر است و پایان روزگـار به غفلـت گـذراندهٔ زندگانی است. که تازه دانستـه ام تنها دوستان من این دوتا سگ هستند که معنی وفا و محبت و دوستی را در آنها دریافته ام.
در سال 1308 عارف سر مکاتبه با زرتشتیان هند را باز کردو برخی پژوهش های خود را برای «سردین شاه پارسی» به هند فرستاد. زرتشتیان او را به هند دعوت کردند، اما جواب رد داد و دیری نگذشت که از کردهٔ خود پشیمان شد.
مقبره عارف در میدان ابن سینا همدان
سر انجام در روز یک شنبه یکم بهمن ۱۳۱۲ خورشیدی در حالی که عارف 54 سال داشت، مرگ زودرس به سراغش آمد. جیران، کلفتش که او را به عقد خویش در آورده بود، حکایت کرده که عارف در آخرین دم از او خواست که وی را نزدیک پنجره ببرد تا آفتاب و آسمان میهن را ببیند و او پس از دیدن آفتاب چنین خواند:
ستایش مر آن ایزد تابناک که پاک آمدم پاک رفتم به خاک
سپس به بستر بازگشت و لحظاتی بعد جان سپرد و در کنار آرامگاه بو علی سینا در همدان در خاک آرمید.
تصنیف ها
از خون جوانان وطن لاله دمیده
دیدم صنمی، سرو قدی، روی چو ماهی – آواز افشاری – ۱۲۶۵
ای امان از فراقت امان – دستگاه شور – ۱۲۷۵ ( هم زمان با ورود مشروطه خواهان به تهران )
نمی دانم چه در پیمانه کردی – آواز افشاری
نکنم چاره اگر دل هر جایی را – آواز افشاری – ۱۲۷۶
افتخار همه آفاقی و منظور منی – دستگاه سه گاه - ( برای افتخارالسلطنه - دختر ناصرالدین شاه )
توای تاج، تاج سر خسروانی – آواز افشاری – ۱۲۷۷ - ( برای تاج السلطنه - دختر ناصرالدین شاه )
هنگام می فصل گل و گشت چمن شد – آواز دشتی - ( به مناسبت افتتاح دورهٔ دوم مجلس شورای ملی ایران )
دل هوس سبزه و صحرا ندارد – آواز ابوعطا
نه قدرت که با وی نشینم، نا طاقت که جز وی ببینم – آواز افشاری
ننگ آن خانه که مهمان ز سر خوان برود – آواز دشتی – ۱۲۸۸ - ( به مناسبت اخراج مورگان شوستر آمریکایی از ایران )
باد فرح بخش بهاری وزید – آواز بیات زند
بلبل شوریده فغان می کند – دستگاه ماهور – ۱۲۸۹
گریه را به مستی بهانه کردم – آواز دشتی – ۱۲۸۷
از کفم رها شد مهار دل –آواز افشاری – ۱۲۸۸
ترک چشمش ار فتنه کرد راست – ابوعطا ( حجاز ) – ۱۲۹۴
چه شورها که من به پا ز شاهناز می کنم – دستگاه شور – ۱۲۹۵
بماندیم ما، مستقل شد ارمنستان – دستگاه سه گاه –۱۲۹۷
جان برخ . . .