عادی

ریشه اصلی عید / عاد / عود در واقع عد میباشد . عد تغییر یافته اَد است . اَد در زبان های کهن اشاره به جمع بستن و به جمع رساندن دارد یعنی آنچه در عید رخ میدهد ( که در عاد و عود نشانه برامدن شد / برامدن را گاها پایکوبی و جشن گفتند ) همچنین در الاتین به ریخت add / additional / و . . . دیده میشود یعننی افزانه ها / افزاینده ها که نشان جمع و برامدن ( افزونه ها ) یافت . در زبان فارسی نیز از همینرو به جمعه که نشان به هم رسیدن و برامدن ( عاد و معاد ) بوده آدینه گفتند .
ریشه یابی خو
خو / خی / خوک / خیک / خیار / خیابان / خیس / خس / خز و . . . . اشاره به خیس خوردن دارند ؛ چون خوک دذر گل خود را خیس میدهد ( مازندرانی آن خی میشود ) / خیک را در پنیر خیکی یا پنیری که آنرا خیس میدهند داریم / خیار / خیابان / خیس / خز هم اشاره به همین خیس خوردگی و رطوبت دارند . در جمله سوادش نم کشیده میتوان به خیس خوردن سواد اشاره کرد اما چرا باید آنرا به خیس و نم رپط داد؟؟؟؟
پاسخ : چون نم خوردن از نمایان . نمودن / نمود و نمودار آمده یعنی متمایل و مشهود => خیس خوردن نوعی متمایل شدن و عادت و تمایل به موضوعی شد یعنی چی ؟؟ یعنی اینکه میگوییم خو گرفتم یعنی خیس گرفتم / نم گرفتم و این خیس خوردن ابزاری برای انحطا و ساختن بوده
خیس بعد ها خیز ( خزیدن و . . . . ) شد و از آن خز و خزه ساخته شد یعنی نم خودره = خیس خورده
خزان هم اشاره به همین خز خوردن برگ ها یافت یعنی برگهایی که به پایین میافتد و میخیزد
نتیجه : هم عاد / عید / خو و . . . همه ایرانی بوده و مشتقات ساخته شده دیگر از ان در زبان های عربی بکار رفته و نکته پایانی اینکه عد در عده و شمارش نیز بکار رفته یعنی همان جمع بستن و شمردن => عد / عید / اید / ایدون و . . . همگی به همین موضوعات اشاره دارند

پیشنهاد:
میتوانیم به جایِ واژه {عادی} از واژه {مَذ} در پارسی بکار ببریم.
واژه {مَئیذی} را در اوستایی داشتیم که همچون {پَئیتی} که به ریختِ {پت، پد، پاد} در آمده و {پَئیری} که به ریختِ {پر/پیرا} در آمده است، ما نیز واژه {مَئیذی} را به ریختِ {مَذ} در می آوریم، و این واژه در اوستایی به چَمِ {میان، میانه، نیم، کمر} بوده است.
پس واژه {مَذ} را به چَمِ {عادی، متوسط} داریم، و میتوانیم از آن به جای واژگانِ تازی {عادی، متوسط، حد وسط} بکار ببریم.
نکته/گریک:نِگارِشِ {مَذ} میتواند {مَز} هم باشد، ولی در اینجا چون که نِبیگِ فرهنگ واژه های اوستا، واژه ریشه را با نگارش {مئیذی} آورده است، پس در اینجا {مَذ} با {ذ} آورده شد.
پَسگَشت:رویه 1064 از نِبیگِ {فرهنگِ واژه هایِ اوستا}
بِدرود!

پس ما به جای "عادی" میگوییم " آتی " یا " اَتی " که خیلی بهتر است و پارسی است.
به جای "عادت" میگوییم "آتار" یا "اَتار".
دوستان، باور کنید برای من هیچ نابرابری ای ندارد که شما بگویید "عادی" یا "آتی"، و من تنها داریم میگویم که چه راهی برای سربلندی ایران و فرهنگ آن است. عرب ها زبان خود را به ما داده اند و فرهنگ ما را از میان برده اند و دارند قاه قاه میخندند.
پس خوب است که بگوییم که "عادی" هنگامی که واژه ای که همین "عادی" از آن برگرفته شده است، "آتی" را بگوییم ؟
بِدرود!

از معانی دیگر عائد، عایدی است آن چه از وجوه نقد به شخص برگردد ( درآمد و سود ) یا به عبارتی عاید هم نفعیست که به علت کار عادی روزانه به شخص بر می گردد و تکرار می شود.
کلمات هم خانواده:
عودت به معنای پس دادن یا پس فرستادن است.
مُعید به معنای اعاده کننده و برگرداننده است ( المُبْدِئُ المُعِیدُ؛ از صفات خدای بزرگ است زیرا او خلق را می آفریند و زنده می کند و سپس آنان را می میراند و آنگاه به قیامت بازمی گرداند. )
عید به معنای جشن، اصل این کلمه هم از عود بوده و در اصل به معنا بازگشت است. واو عین الفعل قلب ( یا تبدیل ) به یاء شده و دلیل نامگذاری آن به این دلیل است که چون هر سال این مراسم تکرار می شود و به نحوی برمی گردد.
عادی� به معنای امری که تکرار می شود و باز می گردد.
معاد به معنای سرای بازگشت یا محل بازگشت برای حساب و کتاب.
معتاد به شخصی گفته می شود که به کار و عمل قبلی خود بر می گردد.
عادة یا عادت به اخلاق یا رفتار تکراری و همیشگی یک فرد که آن را تکرار می کند گفته می شود.
اما موارد زیر ربطی به موارد فوق ندارند: ( ریشه ی متفاوت آنها آمده است )
مائدة به معنای سفره از ریشه ی ( م ی د ) است.
تعدی به معنای تجاوز کردن از ریشه ی ( ع د و ) است.
استعداد به معنای آماده گشتن از ریشه ی ( ع د د ) است.

بازگشت: شامل:عیادة کردن از عائد عیادت کردن
به معنای ملاقات مجد د چون او را می شناخته و
ملاقات کرده پس با ملاقات مجدد باز هم این کار رو تکرار میکنه.
عادی:امر عادی و تکراری که همیشه باز می گرده
و تکرار میشه. معاد:سرای بازگشت یا محل
بازگشت برای حساب و کتاب. عاید:نفعی که به
علت کار عادی روزانه به شخص بر می گردو تکرار میشه
ماند و معید:شخص با مهارت جنگی در واقع در
حین جنگ به دلیل مهارت و سخت کوشی بارها و
بار ها به صحنه جنگ بر می گردد گفته میشود.
معتاد:شخصی که به کار و عمل قبلی خود
برمیگرده گفته میشه. عادة یا عادت با کتابت
فارسی حرف تاء:اخلاق تکراری و همیشگی فرد که
هر روز آن را تکرار می کند گفته میشود.
عوادة :به غذای اضافه که باقی می
برای خوردن مجدد باز گردانده و گرم میشه تا یکبار دیگه جهت مصرف گرم بشه گفته میشه.