عادل شاه افشار

عادل شاه افشار (۱۱۳۷ـ۱۱۶۲ق)
(یا: علی شاه) شاهزادۀ معروف افشار و از مدعیان سلطنت بعد از نادرشاه افشار. نام وی علیقلی خان، پسر ابراهیم خان ظهیرالدوله و برادرزادۀ نادرشاه افشار بود. در ۱۱۵۵ق نادر وی را که چندی سردار زابلستان بود به سپهسالاری خوارزم تعیین کرد و سه سال بعد به مشهد بازگشت. نادرشاه در اواخر عمر (۱۱۶۰ق) او را برای دفع آشوب سیستان فرستاد اما وی که در نزد نادر به اخذ بعضی اموال متهم شده بود سر از اطاعت پیچید و با شورشیان سیستان و زابل و هرات همراه شد. پس از اطلاع از کشته شدن نادرشاه به مشهد رفت و بعد از کشتن پسران نادر، به تخت پادشاهی نشست (۲۷ جمادی الثانی ۱۱۶۰ق) و خود را «عادل شاه» یا «علی شاه» نامید و سکه و خطبه به نام خود کرد. آن گاه خزائن شاهی را تصرف کرد و یک چند در مازندران به خوش گذرانی پرداخت. همچنین اکراد قوچان را تنبیه کرد. عاقبت در جنگ با ابراهیم خان افشار (ابراهیم شاه افشار) شکست خورد (جمادی الثانی ۱۱۶۱ق). ابراهیم خان او را دستگیر و نابینا کرد. در ۱۱۶۲ق هنگامی که شاهرخ میرزا به پادشاهی رسید، به فرمان او و زنان حرم نادر، وی را قطعه قطعه کردند. مورخان از دلیری و زیبایی و شجاعت عادل شاه حکایات نقل کرده اند.