عائذ

لغت نامه دهخدا

عائذ. [ ءِ ] ( ع ص ) پناه آورنده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) :
این مرا زائر آن مرا عائذ
این مرا مخلص آن مرا دلدار.
خاقانی.
|| نو زاینده از آهو اسب و شتر و گوسپند و جز آن. ج ، عُوذ و عوذان. ( منتهی الارب ).

عائذ. [ ءِ ] ( اِخ ) پدر بطنی از بنی ضبه است. ( منتهی الارب ).

عائذ. [ ءِ ] ( اِخ ) جدی است جاهلی که پسران وی بطنی از ربیعه از اعراب عدنانند، و موطن آنان بیابان حجاز است. ( الاعلام زرکلی ).

عائذ. [ ءِ ] ( اِخ ) ابن محصن بن ثعلبه ملقب به المثقب العبدی. از بنی عبدالقیس. شاعری جاهلی از مردم عراق بود و به عمروبن هند پیوست و او را درباره وی مدیحه هاست. نعمان بن منذر را مدح گفت. شعر اونیکو و در آن حکمت و رقتی است. ( از الاعلام زرکلی ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - پناه آورنده . ۲ - نوزاینده ( آهو اسب شتر و غیره ) .
ابن محصن بن ثعلبه ملقب به المثقب العبدی از بنی عبدالقیس شاعری جاهلی و از مردم عراق بود .

فرهنگ عمید

پناه آورنده.

پیشنهاد کاربران

بپرس