ظهیر الدین نیشابوری

[ویکی فقه] ظهیرالدین نیشابوری از بزرگان درباری عهد سلجوقی و آموزگار دو تن از شاهزادگان این سلسله بود.
امام ظهیرالدین نیشابوری (م نزدیک به ۵۸۲ ق)، بر پایه گفتار راوندی در راحة الصدور و آیة السرور، از بزرگان درباری عهد سلجوقی و آموزگار دو تن از شاهزادگان این سلسله بود که در روزگار آخرین حاکم سلجوقی ایران؛ یعنی طغرل بن ارسلان به نوشتن سلجوق نامه دست گشاد. از زندگی وی اطلاعات چندانی در دست نیست، اما روشن است که او در دستگاه پادشاهان سلجوقی مانند طغرل و سلطان مسعود می زیست و به گفته راوندی، معلم آنان بود و از این رو، از مسائل روز و روی دادهای پشت پرده آگاهی داشت. او تاریخی بسیار نیکو درباره آل سلجوق نوشت، اما با مرگ ظهیری در ۵۸۸ هجری قمری، به پایان نرسید و پس از وی، ابوحامد محمد بن ابراهیم در ۵۹۹ هجری، نوشته ای به نام «ذیلی بر سلجوق نامه ظهیرالدین نیشابوری» بر آن افزود و روی دادها را تا پایان پادشاهی طغرل سوم گزارش کرد.
عناوین مرتبط
سلجوق نامه (کتاب)
منبع
نرم افزار تاریخ اسلامی ایران، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.