ظهیر فاریابی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
ظهیر فاریابی، ظهیرالدین، ابوالفضل طاهر
(وف 598 ق)، شاعر، متخلص به ظهیر. از معروفترین شعرای عصر خویش و اصلاً از مردم فاریاب از بلاد خراسان بود. در جوانی به کسب علوم و اطلاعات مختلف علمی و ادبی در فاریاب و نیشابور پرداخت. در نیشابور مدح عضدالدین طغانشاه بن مؤید آی ابه را گفت.
وی علاوه بر ادب به تحقیق در مباحث نجومی نیز پرداخت و پیش بینی منجمان را در وقوع طوفان در 582 ق، با تألیف رساله ای رد کرد. اما مطلقاً مورد توجه پادشاه طغانشاه بن میود قرار نگرفت. در 582 ق ناگزیر نیشابور را ترک کرد و به اصفهان به خدمت صدرالدین خجندی رفت و قصایدی در مدح وی گفت.
در 585 ق از اصفهان به مازندران و آذربایجان رفت و در آنجا به مداحی عده ای از افراد و وزارء و رجال هم چون اصفهبد اعظم حسام الدوله والدین ابوالحسن اردشیر از مشاهیر ملوک آل باوند پرداخت.
از دیگر ممدوحان ظهیر، طغرل بن ارسلان آخرین پادشاه سلجوقی، قزل ارسلان بن ایلدگز، اتابک نصره الدین ابوبکر ایلدگز و دیگر اتابکان آذربایجان هستند. بیشتر در تبریز زیست و با خاقانی شروانی، شیخ نظامی، میجرالدین بیلقانی و جمال الدین اصفهانی معاصر بود.
در پایان عمر ترک ملازمت سلاطین گفت و به طاعت و کسب علم مشغول گشت. در تبریز فوت کرد و در قبرستان سرخاب نزدیک قبر خاقانی مدفون گردید. ظهیر صاحب دیوان شعر مشتمل بر چهار هزار بیت است.