[ویکی فقه] ظهور ابتداییِ قابل انتفاء به وسیله قرینه را ظهور بدوی می گویند.
ظهور بدوی، به ظهوری گفته می شود که ناپایدار بوده و در صورت آوردن قرینه بر خلاف آن، از بین می رود، مانند ظهوری که در اثنای کلام متکلم میان سخنان گوینده برای شنونده پدید می آید که متزلزل است و اگر تا پایان، قرینه ای بر خلاف آن آورده نشود، این ظهور به ظهور مستقر تبدیل می شود و اگر قرینه ای خلاف آن آورده شود، قرینه، مقدم می شود.به عبارت دیگر ظهور بدوی، ظهوری است که در صورت نبود قرینه ای بر خلاف آن، منعقد می شود و در صورت وجود قرینه متصله بر خلاف آن هیچ گاه منعقد نمی گردد، اما در صورت وجود قرینه منفصله بر خلاف آن، منعقد می شود، ولی حجت نیست.
ظهور بدوی، به ظهوری گفته می شود که ناپایدار بوده و در صورت آوردن قرینه بر خلاف آن، از بین می رود، مانند ظهوری که در اثنای کلام متکلم میان سخنان گوینده برای شنونده پدید می آید که متزلزل است و اگر تا پایان، قرینه ای بر خلاف آن آورده نشود، این ظهور به ظهور مستقر تبدیل می شود و اگر قرینه ای خلاف آن آورده شود، قرینه، مقدم می شود.به عبارت دیگر ظهور بدوی، ظهوری است که در صورت نبود قرینه ای بر خلاف آن، منعقد می شود و در صورت وجود قرینه متصله بر خلاف آن هیچ گاه منعقد نمی گردد، اما در صورت وجود قرینه منفصله بر خلاف آن، منعقد می شود، ولی حجت نیست.
wikifeqh: ظهور_بدوی