ظن در فقه

[ویکی فقه] ظنّ ، حالتی نفسانی فراتر از شک و فروتر از یقین است.
ظن عبارت است از حالتی نفسانی برای انسان همچون علم و شک. با این تفاوت که مرتبه آن از شک که تردید با تساوی دو طرف احتمال است بالاتر و از علم که یقین به چیزی است پایین تر است. به عبارت دیگر، هنگام پیدایی تردید، چنانچه به نظر فرد یک طرف تردید قوی تر و از طرف دیگر به واقع نزدیک تر باشد، در اصطلاح ، طرف راجح را ظن گویند.
← ظن معتبر
در فقه نیز در برخی ابواب از قبیل صلات و صوم از احکام مرتبط با آن سخن گفته اند، مانند عمل به ظن هنگام تردید در شمار رکعتهای نماز و یا تشخیص جهت قبله . بنابر این، بحث درباره این عنوان را از دو حیث اصولی و فقهی پی می گیریم.
ظن در اصول
اصولیان برای ظن تقسیماتی ذکر کرده اند:
← ظن نوعی و شخصی
...