( ظأظاءة ) ظأظاءة. [ ظَءْ ظَ ءَ ] ( ع مص ) بانگ کردن تکه برای جفتی گرفتن. || سخن گفتن شخصی که لب بالائین او شکافته یا دندان پیشین او ریخته باشدو از آن رو سخن او مفهوم نشود و در آن غُنَّه بود.
