ظاهره

لغت نامه دهخدا

( ظاهرة ) ظاهرة. [ هَِ رَ ]( ع ص ، اِ ) تأنیث ظاهر. || زمین بلند. || ظاهره جبل ؛ بالای کوه. ظاهره هر چیزی ؛ بالای آن. || آبخور که آب آن به نیم روز خورند. آبخور شتران در نیم روز. || نیم روز. ظهر. || چشم بیرون جسته. || ( اِ ) قوم و قبیله مرد: جأنا فی ظاهرته ؛ أی فی عشیرته.

ظاهرة. [ هَِ رَ ] ( اِخ ) از قراء یمامه است. ( معجم البلدان ).

فرهنگ فارسی

مونث ظاهر
( اسم ) مونث ظاهر : ثمره ظاهره .
از قرائ یمامه است . معجم البلدان .

فرهنگ عمید

= ظاهر

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی ظَاهِرَةً: آشکار
معنی ظَاهِرُهُ: ظاهرش - بیرونش
ریشه کلمه:
ظهر (۵۹ بار)
ه (۳۵۷۶ بار)

پیشنهاد کاربران

بپرس