ظافر بامرالله

[ویکی فقه] ظافر بأمرلله، دوازدهمین خلیفۀ فاطمی مصر است.
ابومنصور اسماعیل بن عبدالمجید بن محمد فاطمی در ربیع الاول ۵۲۵ یا ۵۲۷ در قاهره زاده شد.
لقب
مادر وی کنیزی بود که سِتُّ الوفاء یا سِتُّ المُنی خوانده می شد. با ظافر، در همان روزی که پدرش حافظ درگذشت، یعنی پنجم جمادی الثانیۀ ۵۴۴، بیعت کردند و او به «الظافر بالله» یا «الظافر باعداءالله» یا «الظافر بامرالله» ملقب گردید و چون نصّی از پدرش بر امامت او وجود نداشت، وی با صدور سجلی اعلام کرد که پدرش به ولایتعهدی و خلافت او وصیت کرده است.
انتصاب وزیر
وی خردسال ترین پسر حافظ و جوانی خوش سیما و اهل خوشگذرانی و حضور در مجالس غنا و عیش و عشرت بود. به محض این که با او به عنوان خلیفه بیعت کردند، وی امیر نجم الدین ابوالفتح سلیم بن محمد بن مَصال مغربی سُکّی را – که مردی کهنسال وعالم به اصول دین و در آن ایام از امرای بزرگ دولت بود – به وصیت پدرش وزیر خود کرد و به او لقب «السیدالأجل الافضل امیرالجیوش، الأفضل، سعدالملک، لیث الدوله» داد؛ و این، آخرین بار بود که خلیفۀ فاطمی وزیری را منصوب می کرد. ابن مصال درپنجاه روز وزارتش کشمکشهای گروههای مختلف سپاهان دربار را – که از زمان الحافظ وجود داشت – از بین برد و در مملکت نظم و آرامش پدید آورد.
← ناخرسندی ابن سلار
...