ظاعن

روبهک رفت پای درخت و به کلاغه گفت من اذعان ( اقرار ) می کنم که آن سال های گذشته کار زشتی انجام دادم و ترا فریفتم تا پنیر خوشمزه ات را از تو بگیرم اکنون که فهمیدم که لک لک ها در حال اظعان ( کوچانیدن، کوچاندن ) گله خود هستند و تو هم می خواهی با آن ها بروی خواستم ظلمی که در حقت کردم را ببخشی، کلاغ پنیر را از منقار برگرفت و به زیر بالش قرار داد و گفت اولا ضایع شدی، چون من یاد گرفتم تا لقمه به دهان دارم حرف نزم ثانیا تو ظاعن ( کوچ کننده ) هستی چون با وجود فضای مجازی دیگر کسی گول حرف های ترا نمی خورد لذا باید از اینجا بروی، اذعانا ( اقرارا ) از این داستان نتیجه می گیریم ظالم اولا ضایع می گردد دوما ظاعن.