لغت نامه دهخدا
ظئر. [ ظِءْرْ ] ( ع اِ ) زن شیردار که بچه دیگری را شیر دهد. دایه. || مهربان بر کسی از مردم و جز آن ( مذکر یا مؤنث ). و منه الحدیث : سیف القین ظئر ابراهیم بن النبی ( ص )و هو زوج مرضعته. ج ، اَظْآر، اَظْؤُر، ظُؤار، ظُؤر ( ظُؤور )، ظُؤرة ( ظُؤورة )، ظُؤْرة. || رکن کوشک و ستون پهلوی دیوار که بدان قوت گیرد. فرهنگ معین
(ظِ ) [ ع . ] (اِ. ) ۱ - زن شیردار که بچة دیگری را شیر دهد، دایه . ۲ - مهربان بر شخص و جز آن . فرهنگ عمید
زنی که بچۀ دیگری را شیر می دهد، دایه. 