طین مأکول. [ ن ِ م َءْ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) گِلی که بعضی از آدمیان او را بخورند او را به تازی طین مأکول گویند. خاصیت او آنست که مزاج را تباه کند، در قصبات جگر سده ها پدید آید و دهانه ٔمعده را تسکین کند. و قوت و فساد طعام غلیظ را دفع کند و غثیان معده را تسکین دهد و وقت آدمی مطیب گرداند جز آنکه به افراط خورده شود مزاج را تباه کند و علت استسقا پدید کند. ( ترجمه صیدنه ). طین خراسانی است که طین نیشابوری نیز نامند. ( فهرست مخزن الادویة ).
فرهنگ فارسی
و گلی که بعضی از آدمیان او را بخورند او را بتازی طین ماکول گویند .
