طیف سیاسی چپ–راست ( به انگلیسی: Left–right political spectrum ) شکلی از تعریف برای دسته بندی جبهه گیری ها، ایدئولوژی ها و احزاب سیاسی بر پایه برابری اجتماعی و سلسله مراتب اجتماعی است. افزون بر جبهه چپ و راست، میانه گرایان یا اعتدالگرایانی هستند که به شدت با هر دو سوی تندروی طیف اختلاف دارند.
... [مشاهده متن کامل]
در این نوع تعریف از طیف سیاسی، سیاست چپ و سیاست راست بیشتر روبروی هم قرار می گیرد، اگرچه که ممکن است یک فرد یا گروه خاص در مورد یک موضوع جبهه گیری چپ و در مورد موضوعی دیگر جبهه گیری راست داشته باشد؛ و همچنین برخی از جبهه گیری ها نیز ممکن است با هم همپوشانی داشته باشند و بسته به ایدئولوژی، چپ یا راست تلقی شوند. در فرانسه، که که خاستگاه این طیف بندی سیاسی است، از چپ به «حزب جنبش» و از راست به «حزب سامان» تعبیر می شود.
اصطلاحات «چپ» و «راست» در جریان انقلاب فرانسه و زمانی که اعضای شورای ملی هوادار پادشاه در سویهٔ راست و رئیس جمهور و هواداران انقلاب در سویه چپ تقسیم شدند، پا گرفت. یک معاون، بارون دو گوویل، توضیح داد: ما شروع به شناختن یکدیگر کردیم؛ کسانی که به دین و پادشاه وفادار بودند سمت راست صندلی را به دست گرفتند تا از فریادها، سوگندها و بدحجابی های رایگان لذت ببرند مهار اردوگاه مخالف.
هنگامی که مجلس ملی در سال ۱۷۹۱ با یک مجلس قانونگذاری جایگزین شد که اعضای کاملاً جدیدی تشکیل می دادند، اختلافات ادامه یافت. «نوآوران» در سمت چپ نشسته بودند، «میانه روها» در مرکز جمع شدند، در حالی که «مدافعان وظیفه شناس قانون اساسی» خود را در سمت راست نشسته بودند، جایی که مدافعان رژیم آنجین قبلاً تجمع کرده بودند. هنگامی که کنوانسیون ملی موفق در سال ۱۷۹۲ تشکیل جلسه داد، ترتیب نشستن ادامه یافت، اما به دنبال کودتای ۲ ژوئن ۱۷۹۳ و دستگیری ژیروندین ها، سمت راست مجلس خالی از سکنه شد و اعضای باقی مانده که نشستند به مرکز منتقل شد. با این حال، به دنبال واکنش ترمیدوریان در سال ۱۷۹۴، اعضای چپ افراطی کنار گذاشته شدند و روش نشستن لغو شد. قانون اساسی جدید شامل قوانینی برای مجمع بود که باعث تجزیه گروه های حزب می شود. با این حال، پس از ترمیم مجدد در ۱۸۱۴–۱۸۱۵، بار دیگر باشگاه های سیاسی تشکیل شد. اکثر اولتررویالیست ها تصمیم گرفتند که در سمت راست بنشینند. مشروطه خواهان در مرکز نشسته بودند در حالی که استقلال طلبان در سمت چپ نشسته بودند. اصطلاحات راست افراطی و چپ افراطی و همچنین راست میانه و چپ میانه برای توصیف ظرایف ایدئولوژی بخشهای مختلف مجمع استفاده شد.
... [مشاهده متن کامل]
در این نوع تعریف از طیف سیاسی، سیاست چپ و سیاست راست بیشتر روبروی هم قرار می گیرد، اگرچه که ممکن است یک فرد یا گروه خاص در مورد یک موضوع جبهه گیری چپ و در مورد موضوعی دیگر جبهه گیری راست داشته باشد؛ و همچنین برخی از جبهه گیری ها نیز ممکن است با هم همپوشانی داشته باشند و بسته به ایدئولوژی، چپ یا راست تلقی شوند. در فرانسه، که که خاستگاه این طیف بندی سیاسی است، از چپ به «حزب جنبش» و از راست به «حزب سامان» تعبیر می شود.
اصطلاحات «چپ» و «راست» در جریان انقلاب فرانسه و زمانی که اعضای شورای ملی هوادار پادشاه در سویهٔ راست و رئیس جمهور و هواداران انقلاب در سویه چپ تقسیم شدند، پا گرفت. یک معاون، بارون دو گوویل، توضیح داد: ما شروع به شناختن یکدیگر کردیم؛ کسانی که به دین و پادشاه وفادار بودند سمت راست صندلی را به دست گرفتند تا از فریادها، سوگندها و بدحجابی های رایگان لذت ببرند مهار اردوگاه مخالف.
هنگامی که مجلس ملی در سال ۱۷۹۱ با یک مجلس قانونگذاری جایگزین شد که اعضای کاملاً جدیدی تشکیل می دادند، اختلافات ادامه یافت. «نوآوران» در سمت چپ نشسته بودند، «میانه روها» در مرکز جمع شدند، در حالی که «مدافعان وظیفه شناس قانون اساسی» خود را در سمت راست نشسته بودند، جایی که مدافعان رژیم آنجین قبلاً تجمع کرده بودند. هنگامی که کنوانسیون ملی موفق در سال ۱۷۹۲ تشکیل جلسه داد، ترتیب نشستن ادامه یافت، اما به دنبال کودتای ۲ ژوئن ۱۷۹۳ و دستگیری ژیروندین ها، سمت راست مجلس خالی از سکنه شد و اعضای باقی مانده که نشستند به مرکز منتقل شد. با این حال، به دنبال واکنش ترمیدوریان در سال ۱۷۹۴، اعضای چپ افراطی کنار گذاشته شدند و روش نشستن لغو شد. قانون اساسی جدید شامل قوانینی برای مجمع بود که باعث تجزیه گروه های حزب می شود. با این حال، پس از ترمیم مجدد در ۱۸۱۴–۱۸۱۵، بار دیگر باشگاه های سیاسی تشکیل شد. اکثر اولتررویالیست ها تصمیم گرفتند که در سمت راست بنشینند. مشروطه خواهان در مرکز نشسته بودند در حالی که استقلال طلبان در سمت چپ نشسته بودند. اصطلاحات راست افراطی و چپ افراطی و همچنین راست میانه و چپ میانه برای توصیف ظرایف ایدئولوژی بخشهای مختلف مجمع استفاده شد.
