طیب الاداء. [ طَی ْ ی ِ بُل ْ اَ ] ( ع ص مرکب ) کنایه است از خوش آواز و خوشگو. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). || خوش رفتار. خوشخوی. خوش ادا : بحکم آنکه خلقی داشت طیب الادا و خلقی کالبدر اذا بدا. ( گلستان سعدی ). نه کودکی بدیعالصوت طیب الاداء بودم تا اکنون بسبب بلوغ آن هنر بیفروغ و دعویم دروغ گردد. ( انجمن دانش وقار ص 139 ).
