طوفان و طُغیان (Sturm und Drang)
نهضت ادبی آلمانی نیمۀ دوم قرن ۱۸. از ویژگی هایش عصیان دربرابر ساختارهای تحمیلی خردگرایی عصر روشنگری و تقلید سترون از ادبیات فرانسوی بود. این نهضت به تحسین طبیعت، الهام، انگیزه های طبیعی، غریزه، عواطف، تخیل، و استعداد فطری به منزلۀ سرچشمه های ادبیات می پردازد. آثار نهضت توفان و طغیان نوعاً ساختاری بی قیدو بند دارند، به زبانی صریح نگارش یافته اند، وجه تمایزشان توجه به رویدادهای شورانگیز و احساسات نمایی شدید است، و همواره فرد را در عصیان علیه بی عدالتی های جامعه تصویر می کنند. گوته و شیلر در آغاز کار از اعضای مهم این جنبش بودند. پیروان توفان و طغیان به شدت تحت تأثیر فلسفۀ ژان ژاک روسو و یوهان گئورک هامان بودند، که درک حقایق هستی را از طریق ایمان و تجربۀ حواس ممکن می دانست. این نویسندگان جوان منابع الهام را در آثار ادوارد یانگ، شاعر انگلیسی، منظومۀ حماسی اوسیان اثر جیمز مکفرسون، و آثار ویلیام شکسپیر (که تازه ترجمه شده بود) نیز یافتند. گوته هنگام تحصیل در استراسبورگ با یوهان گوتفرید فون هردر، از شاگردان پیشین هامان، آشنا شد که وی را به معماری گوتیک، ترانه های عامیانۀ آلمانی و شکسپیر علاقه مند ساخته بود. گوته با الهام از اندیشه های هردر دوره ای از خلاقیت شگفت انگیز خود را آغاز کرد. در ۱۷۷۳ نمایش نامۀ گوتس فون بِرلیشینْگِن را منتشر کرد که بر پایۀ زندگی شوالیه ای آلمانی در قرن ۱۶ به همین نام بود. گوته از همکاران هردر در تألیف رسالۀ در باب شیوه ها و هنر آلمانی نیز بود که بیانیۀ نهضت توفان و طغیان به شمار می آید. رمان گوته، رنج های وِرتِر جوان (۱۷۷۴)، بیان روح این نهضت بود که مایۀ شهرت وی و الهام بخش پیروانش شد. آفرینش ادبیات نمایشی مهم ترین ویژگی نهضت توفان و طغیان بود. در واقع، این نهضت نام خود را از نمایش نامه ای به همین نام اثر فریدریش فون کلینگر گرفته است. کلینگر که می خواست با الهام از شکسپیر، همانند وی شخصیت هایی باشکوه و عظمت در صحنۀ نمایش بیافریند، به جای توجه به ملاحظات ساختاری، به شخصیت پرداخت و قراردادهای نوکلاسیسیسم فرانسوی را کنار گذاشت. با انتشار راهزنان (۱۷۸۱)، اثر شیلر، نمایش نامه های نهضت نیز به مرحله ای جدید وارد شد. خویشتن داری و انضباط فردی از اصول توفان و طغیان نبود و این نهضت زود به تحلیل رفت. گوته و شیلر، دو نمایندۀ خوش ذوق آن، به آفرینش آثار بزرگی روی آوردند که بدنۀ اصلی و روح ادبیات کلاسیک آلمان را تشکیل داد.
نهضت ادبی آلمانی نیمۀ دوم قرن ۱۸. از ویژگی هایش عصیان دربرابر ساختارهای تحمیلی خردگرایی عصر روشنگری و تقلید سترون از ادبیات فرانسوی بود. این نهضت به تحسین طبیعت، الهام، انگیزه های طبیعی، غریزه، عواطف، تخیل، و استعداد فطری به منزلۀ سرچشمه های ادبیات می پردازد. آثار نهضت توفان و طغیان نوعاً ساختاری بی قیدو بند دارند، به زبانی صریح نگارش یافته اند، وجه تمایزشان توجه به رویدادهای شورانگیز و احساسات نمایی شدید است، و همواره فرد را در عصیان علیه بی عدالتی های جامعه تصویر می کنند. گوته و شیلر در آغاز کار از اعضای مهم این جنبش بودند. پیروان توفان و طغیان به شدت تحت تأثیر فلسفۀ ژان ژاک روسو و یوهان گئورک هامان بودند، که درک حقایق هستی را از طریق ایمان و تجربۀ حواس ممکن می دانست. این نویسندگان جوان منابع الهام را در آثار ادوارد یانگ، شاعر انگلیسی، منظومۀ حماسی اوسیان اثر جیمز مکفرسون، و آثار ویلیام شکسپیر (که تازه ترجمه شده بود) نیز یافتند. گوته هنگام تحصیل در استراسبورگ با یوهان گوتفرید فون هردر، از شاگردان پیشین هامان، آشنا شد که وی را به معماری گوتیک، ترانه های عامیانۀ آلمانی و شکسپیر علاقه مند ساخته بود. گوته با الهام از اندیشه های هردر دوره ای از خلاقیت شگفت انگیز خود را آغاز کرد. در ۱۷۷۳ نمایش نامۀ گوتس فون بِرلیشینْگِن را منتشر کرد که بر پایۀ زندگی شوالیه ای آلمانی در قرن ۱۶ به همین نام بود. گوته از همکاران هردر در تألیف رسالۀ در باب شیوه ها و هنر آلمانی نیز بود که بیانیۀ نهضت توفان و طغیان به شمار می آید. رمان گوته، رنج های وِرتِر جوان (۱۷۷۴)، بیان روح این نهضت بود که مایۀ شهرت وی و الهام بخش پیروانش شد. آفرینش ادبیات نمایشی مهم ترین ویژگی نهضت توفان و طغیان بود. در واقع، این نهضت نام خود را از نمایش نامه ای به همین نام اثر فریدریش فون کلینگر گرفته است. کلینگر که می خواست با الهام از شکسپیر، همانند وی شخصیت هایی باشکوه و عظمت در صحنۀ نمایش بیافریند، به جای توجه به ملاحظات ساختاری، به شخصیت پرداخت و قراردادهای نوکلاسیسیسم فرانسوی را کنار گذاشت. با انتشار راهزنان (۱۷۸۱)، اثر شیلر، نمایش نامه های نهضت نیز به مرحله ای جدید وارد شد. خویشتن داری و انضباط فردی از اصول توفان و طغیان نبود و این نهضت زود به تحلیل رفت. گوته و شیلر، دو نمایندۀ خوش ذوق آن، به آفرینش آثار بزرگی روی آوردند که بدنۀ اصلی و روح ادبیات کلاسیک آلمان را تشکیل داد.
wikijoo: طوفان_و_طغیان