طوبیا

لغت نامه دهخدا

طوبیا. ( اِخ ) غلام عمونی که پیشوای مخالفان بنای هیکل ثانی بود. چون وی از دختران اعیان و اشراف در سلک ازدواج خود میداشت بدان لحاظ همواره با بزرگان یهود مراسله و مکاتبه همی نمود و نحمیا را تهدید میکرد و در غیاب نحمیا منزل و مقام خود را در یکی از غرفات هیکل قرار داد و چون نحمیا مراجعت کرد وی را از آنجا رانده منزل وی را تطهیر فرمود. ( قاموس کتاب مقدس ).
طوبیا. ( اِخ ) لاوی که یهوشافاط برای تعلیم به یهودا ببلاد یهودا فرستاد. ( قاموس کتاب مقدس ).
طوبیا. ( اِخ ) شخصی که اولاده اش از بابل به ازروبابل مراجعت نمود اما نتوانست نسب خود را معین نماید که اسرائیلی میباشند زیرا که نسب نامه خانواده آبای خود را گم کرده بودند. ( از قاموس کتاب مقدس ).

پیشنهاد کاربران

بپرس