طهفه

لغت نامه دهخدا

( طهفة ) طهفة. [ طَ ف َ ] ( ع اِ ) صلیان بلند و دراز. || سراآن ، و آن گیاهی است که در تابستان روید و بفارسی آن را زبوده نامند. || ( ص )زبدةٌ طهفةٌ؛ مسکه تنک. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).

طهفة. [ طِ ف َ ] ( ع اِ ) پاره ای از هر چیزی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).

طهفة. [ طَ ف َ ] ( اِخ ) ابن ابی زهیر النهدی. صحابی است. ( منتهی الارب ). این اسم در کتاب الاصابه بدین صورت آمده : طهیةبن زهیر النهدی ، و در عقد الفرید بدین صورت : طهیةبن ابی زهیر النهدی. رجوع به طهیةبن ابی زهیر النهدی شود.

طهفة. [ طَ ف َ ] ( اِخ ) ابن قیس الغفاری. رجوع به طقفةبن قیس الغفاری شود.

فرهنگ فارسی

ابن قیس الغفاری

پیشنهاد کاربران

بپرس