طهطاوی رفاعه رافع

[ویکی نور] «رفاعة رافع الطهطاوی» از رهبران نهضت علمی در مصر می باشد که در سال 1216 ه‍1801/ م در شهر «طهطا» به دنیا آمد. وی در خانواده ای شریف النسب به دنیا آمد. نسب او به حسین بن علی بن ابی طالب علیهما السلام منتهی می شود. رفاعة در شانزدهمین سال زندگانی اش به «الازهر» وارد شد و نزد برخی علماء الازهر به تحصیل علم پرداخت. پس از شش سال تحصیل در این مرکز علمی در سال 1821 م، در سن 21 سالگی به تدریس در «الازهر» پرداخت و پس از دو سال تدریس را رها کرد و به سپاه نظامی که توسط محمد علی تشکیل شده بود پیوست. در سال 1826 م حکومت مصر تصمیم گرفت گروهی را برای تحصیل علوم انسانی به فرانسه گسیل دارد. محمد علی به همراه ایشان سه تن از علمای «الازهر» برای اقامه نماز و وعظ و ارشاد روانه کرد که رفاعة الطهطاوی یکی از آن سه تن بود. رفاعة طی مدت اقامت در فرانسه به آموختن زبان فرانسه پرداخت. طهطاوی در سال 1831 م به مصر بازگشت و اولین کاری که به عهده گرفت کار ترجمه متون در دانشکدۀ پزشکی بود. از آن پس در سال 1833 م به مدرسه «الطوبجیة» نقل مکان کرد تا در آنجا به کار ترجمه متون هندسی و فنون نظامی بپردازد. وی به تأسیس مدرسه و موسسه ای برای آموزش زبانهای بیگانه اقدام نمود.
در زمان حکومت خدیوی عباس رفاعة به سودان فرستاده شد و پس از مرگ وی، رفاعه در سال 1854 م به قاهره بازگشت و به فعالیت خود در زمینه های علمی و ترجمه ادامه داد.
مهمترین آثار وی عبارتند از: تخلیص الابریز فی تلخیص باریز، مناهج الالباب المصریة فی مباهج الآداب العصریة، المرشد الأمین فی تربیة البنات و البنین، انوار توفیق الجلیل فی أخبار مصر و توثیق بنی اسماعیل، نهایة الایجاز فی سیرة ساکن الحجاز و...
نهایة الإیجاز فی سیرة ساکن الحجاز