طهاء

لغت نامه دهخدا

طهاء. [ طَ ]( ع ص ، اِ ) ابر برآمده. || ابر تنک برآمده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). ابر بلند. ( مهذب الاسماء ).

پیشنهاد کاربران

طهاء: ( در زبان عربی ) ابر دور از زمین ؛. نشاص. طخاء. ( لغتنامه دهخدا )

بپرس