طمل

لغت نامه دهخدا

طمل. [ طِ ] ( ع ص ، اِ ) مرد پلیدزبان شوخ چشم بیباک. ج ، طمول. ( منتهی الارب ). مرد بدکار که از بد کردن باک ندارد. ( منتخب اللغات ). || آب تیره. || جامه سبزرنگ. || گلیم سیاه. || سیاه هرچه باشد. ( منتهی الارب ) ( منتخب اللغات ). || ناکس. فرومایه. ( منتهی الارب ). لئیم. ( منتخب اللغات ). || گول. ( منتهی الارب ). نادان. ( منتخب اللغات ). || دزد. ( منتهی الارب ). دزد بدکار. ( منتخب اللغات ). بترین دزدان. ( مهذب الاسماء ). || نافرمان. ( منتهی الارب ). || جامه کهنه. ( منتهی الارب ) ( منتخب اللغات ). || گرگ تیره رنگ خفی الشخص. ( منتهی الارب ). گرگ تیره رنگ که رنگش بسیاهی مایل بود. ( منتخب اللغات ). || گرگ سخت حیله. || درویش بدخوی و بحال زشت و تنگ زندگانی و چرکن. مرد برهنه. ( منتهی الارب ). || گردن بند. ( منتهی الارب ) ( منتخب اللغات ).
طمل. [ طَ] ( ع مص ) آفرینش. ( منتهی الارب ). خلق عالم و آفریدگان. || سخت راندن ستور. ( منتخب اللغات ). سخت راندن شتر. ( منتهی الارب ). نیک راندن شتر. ( تاج المصادر ). || باریک بافتن بوریا و رشته ها در آن داخل کردن. ( منتهی الارب ). بافتن حصیر و رشته ها درآن کردن. ( منتخب اللغات ). || سبزرنگ کردن جامه. ( منتهی الارب ) ( منتخب اللغات ). || باز و پهن کردن نان به مطمله. ( منتهی الارب ) ( منتخب اللغات ). گرده بزرگ وابردن. ( تاج المصادر ). || پهن و برابر کردن چیزی. || آلودن خون تیر را. ( منتهی الارب ). آلوده شدن تیر بخون. آلوده شدن هر چیز بروغن یا بقیر. ( منتخب اللغات ). آلوده شدن هر چیز بروغن و خون و قیر و نظائر آن. || در کار بد افتادن و آلوده شدن بدان. ( منتهی الارب ).

فرهنگ فارسی

آفرینش خالق عالم و آفریدگان

پیشنهاد کاربران

بپرس