طمان

لغت نامه دهخدا

طمان. [ طُ ] ( اِخ ) ابن احمد العاملی ممدوح محقق از شیخ شمس الدین محمدبن صالح و از سید فخازبن معد الموسوی و دیگر مشایخ خویش روایت کردی ، و نیز گویند از سید فخار و شیخ نجیب الدین بن نماز و گروهی دیگرروایت کرد و بر سید رضی الدین علی بن طاوس قرائت کردی و این مرد بسال 634 هَ. ق. او را اجازت عطا فرمود و هم بدین سال از جهان درگذشت. گویند شهید در برخی از اجازات خویش آورده که پدر جمال الدین ابا محمد الملکی رحمه اﷲ از شاگردان شیخ علامه فاضل نجم الدین طوغان و از مترددین نزد وی در سفر خویش بحجاز بوده است. وفات طمان بزمین طیبه مطهره ( مدینه ) در حدود سال 728 هَ. ق. اتفاق افتاده است. ( روضات الجنات ص 337 ).

فرهنگ فارسی

ابن احمد العاملی ممدوح محقق از شیخ شمس الدین محمد بن صالح و از سید فخاز بن معدالموسوی و دیگر مشایخ خویش روایت کردی و نیز گویند از سید فخار و شیخ نجیب الدین بن نماز و گروهی دیگر روایت کرد و بر سید رضی الدین علی ابن طاوس قرائت کردی و این مرد بسال ۶۳۴ او را اجازت عطا فرمود و هم بدین سال از جهان در گذشت .

پیشنهاد کاربران

بپرس