یازده تن طلای ایران، به طلبی اشاره می کند که ایران از شوروی پس از اشغال ایران در جنگ جهانی دوم داشت. اتحاد جماهیر شوروی در زمان محاصره اقتصادی ایران از سوی غرب آن را به دولت مصدق پرداخت نکردند تا هنگامی که دولت مصدق با کودتا سقوط کرد. پس از روی کارآمدن دولت کودتا، شوروی طلب را به دولت زاهدی پرداخت نمود . البته شوروی در مقابل ناحیه خوش آب و هوای فیروزه که پیش تر طبق پیمان آخال از حاکمیت ایران خارج شده بود را با ۱۲۰ کیلومتر مربع مساحت از ایران جدا نمودند.
... [مشاهده متن کامل]
ایران در جنگ جهانی دوم بی طرف بود، اما ارتش متفقین به بهانهٔ حضور جاسوسان آلمانی، در ۱۹۴۱ ایران را اشغال کرد. وقتی آلمان ها به شوروی حمله کردند، شوروی و انگلستان پیمان دوستی بستند و برای کمک رسانی به شوروی قرار گذاشتند که ضمن حمله به ایران از راه این کشور کمک رسانی انجام شود. پس از اشغال ایران، متفقین برای پرداخت حقوق سربازان و خرید آذوقه احتیاج به پول ایرانی داشتند، در صورتی که میزان اسکناس در ایران کافی نبود. ایشان از دولت ایران درخواست می کنند که اسکناس چاپ کند و در اختیار آنان قرار دهد. ارزش لیره در ایران ابتدا ۷ تومان بود، اما انگلیسی ها ارزش آن را ۱۳ تومان محاسبه کردند. آقای مشرف نفیسی که ارزش لیره را ۱۳ تومان حساب کرد، بعداً گفت که قیمت به اختیار انگلیسی ها بود و اگر او آن را ۱۳ تومان نمی کرد، خود انگلیسی ها آن ۱۷ تومان می کردند. شوروی قصد داشت که پس از پایان جنگ به ایران روبل بدهد که ایرانیان آن را رد کردند. در عوض ایران درخواست طلا نمود و روس ها قبول کردند. در سال ۱۳۲۴ جنگ تمام شد. اما روس ها ایران را تخلیه نکردند و جریان آذربایجان را راه انداختند. برای طلب دولت ایران از انگلستان، انگلیس ها ادعا کردند که ۵و نیم میلیون لیره می دهند و باقی را هم فشنگ. البته روزنامه باختر امروز ادعا نمود که انگلیسی ها در زمان حکومت هژیر، با تحمیل به سه چهار میلیون لیره تقلیل دادند و بقیه را فشنگ خراب تحویل دادند که به وسیله عوامل خودشان در شیراز آن را آتش زدند. آمریکا هم یک میلیارد به ایران پرداخت نمود. و تجهیزات راه آهنی را که به ایران آورده بودند را هم به عنوان طلب ایران محسوب نمودند.
در جریان نهضت ملی کردن نفت که مصدق وارد میدان مبارزه با انگلیس و آمریکا شد، منابع نفت ایران در اختیار انگلیسی ها بود. آن ها ایران را تحریم و حتی کشتی ای که نفت ایران را می برد توقیف نمودند و به علاوه در دادگاه نیز ایران را محکوم کردند و گفتند: اگر کشتی حامل نفت ایران را بگیریم، کالای دزدی محسوب می شود. در شرایط سخت ناشی از تحریم اقتصادی، حقوق ارتش ۷ماه عقب افتاده بود و دولت دکتر مصدق شدیداً به بازپرداخت بدهی شوروی ها نیاز داشت.
... [مشاهده متن کامل]
ایران در جنگ جهانی دوم بی طرف بود، اما ارتش متفقین به بهانهٔ حضور جاسوسان آلمانی، در ۱۹۴۱ ایران را اشغال کرد. وقتی آلمان ها به شوروی حمله کردند، شوروی و انگلستان پیمان دوستی بستند و برای کمک رسانی به شوروی قرار گذاشتند که ضمن حمله به ایران از راه این کشور کمک رسانی انجام شود. پس از اشغال ایران، متفقین برای پرداخت حقوق سربازان و خرید آذوقه احتیاج به پول ایرانی داشتند، در صورتی که میزان اسکناس در ایران کافی نبود. ایشان از دولت ایران درخواست می کنند که اسکناس چاپ کند و در اختیار آنان قرار دهد. ارزش لیره در ایران ابتدا ۷ تومان بود، اما انگلیسی ها ارزش آن را ۱۳ تومان محاسبه کردند. آقای مشرف نفیسی که ارزش لیره را ۱۳ تومان حساب کرد، بعداً گفت که قیمت به اختیار انگلیسی ها بود و اگر او آن را ۱۳ تومان نمی کرد، خود انگلیسی ها آن ۱۷ تومان می کردند. شوروی قصد داشت که پس از پایان جنگ به ایران روبل بدهد که ایرانیان آن را رد کردند. در عوض ایران درخواست طلا نمود و روس ها قبول کردند. در سال ۱۳۲۴ جنگ تمام شد. اما روس ها ایران را تخلیه نکردند و جریان آذربایجان را راه انداختند. برای طلب دولت ایران از انگلستان، انگلیس ها ادعا کردند که ۵و نیم میلیون لیره می دهند و باقی را هم فشنگ. البته روزنامه باختر امروز ادعا نمود که انگلیسی ها در زمان حکومت هژیر، با تحمیل به سه چهار میلیون لیره تقلیل دادند و بقیه را فشنگ خراب تحویل دادند که به وسیله عوامل خودشان در شیراز آن را آتش زدند. آمریکا هم یک میلیارد به ایران پرداخت نمود. و تجهیزات راه آهنی را که به ایران آورده بودند را هم به عنوان طلب ایران محسوب نمودند.
در جریان نهضت ملی کردن نفت که مصدق وارد میدان مبارزه با انگلیس و آمریکا شد، منابع نفت ایران در اختیار انگلیسی ها بود. آن ها ایران را تحریم و حتی کشتی ای که نفت ایران را می برد توقیف نمودند و به علاوه در دادگاه نیز ایران را محکوم کردند و گفتند: اگر کشتی حامل نفت ایران را بگیریم، کالای دزدی محسوب می شود. در شرایط سخت ناشی از تحریم اقتصادی، حقوق ارتش ۷ماه عقب افتاده بود و دولت دکتر مصدق شدیداً به بازپرداخت بدهی شوروی ها نیاز داشت.
